De laatste pagina's van dit hoofdstuk!

Ik kan me nog goed herinneren dat Anneke op onze laatste dag tegen mij zei:
“dit is slechts een hoofdstuk uit je leven, nene.”

Toen hechtte ik daar weinig waarde aan, maar nu klamp ik mij vast aan die gedachte…

Bijna 2 maanden na thuiskomst ben ik weer volledig gezond verklaard, heb ik mijn diploma verloskunde op zak en veel belangrijker word ik omringd door mijn lieve familie en vriendenclubbie!! Kortom mijn oude vertrouwde leventje is, na een lange periode van stress, hectiek, problemen en vooral aanpassing, weer terug. Dit gaat wederom een blog met veel levenswijsheden worden, zoals mijn moeder dat altijd zo mooi omschrijft. Echte vrienden zijn kostbaar en koester die dan ook met heel je hart. Zonder vrienden sta je alleen op de wereld en zul je niks bereiken. Je hebt andere mensen nodig om je eigen leven zo compleet mogelijk te maken. Ik prijs mij ontzettend gelukkig met al die lieve mensen om me heen! Ik probeer te genieten van de dingen die ik wel heb in mijn leven en de dingen die ontbreken, komen vanzelf wel op je pad. Nu ik zo om me heen kijk, zie ik pas hoe ontevreden de mensen hier zijn. Hoe graag ze al die onbereikbare dingen in het leven willen. Waarom? Waarom kunnen wij niet gelukkig zijn met wat we wel hebben? In Uganda zijn er enkele personen geweest die mij door dik en dun gesteund hebben, vooral toen ik op het randje van de dood balanceerde (tot ieders grote schrik (en waarschijnlijk vooral ikzelf) tot 2 maal toe). Deze ervaring heeft mij doen inzien hoe kostbaar je leven is en ik denk dat het superbelangrijk is dat je geniet van iedere dag, of deze nou gevuld is met geluk of verdriet. Iedere dag is een dag die je vormt naar de persoon die je bent. En die dag kan zomaar je laatste zijn. Oke het klinkt als een cliche, maar het is wel de bitterharde waarheid. Wij moeten genieten van het leven, genieten van de dingen die we hebben en houden van de mensen om ons heen. Samen met deze speciale personen ga ik, samen met mijn lieve broertjes, zaterdag een knalfeest geven! 3 geslaagden in de familie, dat vonden wij reden genoeg voor een feestje….

Ik kan nu wel zeggen dat ik van Afrika houd en dat Afrika een plekje in mijn hart veroverd heeft. Ik had nooit gedacht dat je op een land verliefd kon worden, dat je zo kon houden van een ander volk. De wereld is zo mooi, maar ohzo klein!

4 juli, precies 2 maanden na thuiskomst, dat wordt voor mij de dag (waarschijnlijk nacht) waarop ik heel bewust mijn laatste pagina van het hoofdstuk Uganda omsla en doorga naar het volgende hoofdstuk. Ik ben ontzettend benieuwd welke avonturen ik ga beleven, welke problemen ik zal moeten oplossen en welke personen in dat hoofdstuk zo belangrijk zullen zijn. En misschien nog wel belangrijker of ik terugkeer naar mijn geliefde Afrika? Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat het wederom een mooi hoofdstuk zal worden!!


Lieve mensen, dit wordt dan ook mijn laatste blog op deze site! Allemaal heel erg bedankt voor alle lieve reactie, maar vooral voor de onvoorwaardelijke steun. Zonder jullie had ik deze geweldige tijd niet zo kunnen afsluiten. Merci voor alles, jullie zijn kanjers!



Dikke kus en knuffel,
Rainy

de laatste keer...

Mijn laatste blog. Mijn laatste dagje hier in Uganda. Mijn laatste kans om afscheid te nemen van iedereen. Alles staat plots in het teken van afscheid en verdriet. Onze muren zijn kaal. De kaartjes zijn weg. Onze spullen zijn klaar om ingepakt te worden en meegenomen te worden naar huis. Ik vraag me af wat is “thuis”? Thuiskomen in een leeg huis. Papa en mama die in Frankrijk zitten met mijn broertjes. Een leeg huis, is dat thuis? Opa en oma die genieten van een midweek samen ter gelegenheid van hun 50-jarig huwelijk. Een leeg bed? Wat is nou eigenlijk mijn thuis? Ik heb me hier zo thuis gevoeld. Plotseling word ik overvallen door een heel leeg gevoel. Ik voel me verdwaald in de wereld. In deze grote wereld waar maar weinig mensen nog echt om elkaar geven en bereid zijn om door vuur te gaan voor elkaar.

Deze ervaring heeft mij zoveel essentiële dingen in het leven bijgebracht. Ik denk dat ik een totaal ander mens geworden ben. Ik denk dat nog maar weinig mensen me echt gaan herkennen. Het lijkt allemaal hetzelfde, maar van binnen voel ik me herboren. Een nieuw mens, een nieuwe start? Maar waar begin ik die nieuwe start? En met wie? Er zijn veel mensen die me onwijs veel gesteund hebben en op wie ik nu blindelings durf te vertrouwen, maar er zijn ook mensen die me diep teleurgesteld hebben. Ik heb hier geleerd wat echte vriendschap is. Alles over hebben voor elkaar. Elkaar door dik en dun steunen. Bereid zijn alles op te geven voor die ander. Echte vriendschap is zo schaars!

Gister, tijdens mijn aller-allerlaatste werkdag, voelde ik die echte vriendschap en oprechtheid weer. Het ging me niet zo zeer om de cadeaus en tranen die maar bleven stromen bij iedereen, maar meer om de strijdlust die nu bij vele brandt. Dit werk wat ze hier doen, is zo waardevol. Vechten voor het leven van die piepkleine mensjes. En dat doen ze nu echt. Ervoor vechten! Ik weet niet hoe het me gelukt is, maar er is een vuur in ze ontstoken. Een strijdlust. Het is prachtig om ze te zien werken. Terwijl ik me gister meer bezig hield met de baby’tjes in nieuwe kleren steken en mijn baby Joseph (vondelingetje) knuffelen, gingen zij tot het uiterste om die minilevens te redden. Ieder leven doet er toe! Een gedachte die ik volledig ondersteun. Deze week is het ons dan ook gelukt om onder de 10% overlijdens te blijven. Een feit waarop iedereen meer dan trots was en ze hebben me met hun hand op het hart beloofd dat ze dit gaan volhouden. En daar vertrouw ik blindelings op. En ik weet zeker dat ik dat nog een keer zal aanschouwen met mijn eigen ogen.

Ik wil tegen iedereen zeggen: streef je dromen na en geloof in jezelf. Vertrouw op je echte vrienden en koester ze met heel je hart. Je kunt niet zonder ze!

Tot maandag lieverds,
hele hele dikke kus

Midwifes Empowered

Tegenwoordig kan ik iedere blog wel schrijven over reanimaties, stress situaties en kindjes die komen te overlijden, maar dat moet jullie onderhand ook beginnen te vervelen. Net zoals het voor mij normaal aan begint te voelen.

Deze blog zal gaan over de launch van Midwifes Empowered. Gister was de grote dag en na de versieringen in de zaal, kwamen de gasten langzaam binnendruppelen. Met de nadruk op langzaam, want het blijft natuurlijk wel Afrika, he. Tegen 2 uur (de geplande eindtijd) denk ik dat alle belangrijke gasten er waren, onder wie de directeur van het ziekenhuis en de pers. De vroedvrouwen van de verschillende afdelingen waren goed vertegenwoordigd en genoten zichtbaar. Nadat er een aantal indrukwekkende speeches geweest was, was de tijd voor de eigenlijke start van Midwife of the month aangebroken. 3 vroedvrouwen van de 2 verschillende labour ward en labour ward theatre namen hun envelop in ontvangst en sneden de “midwifes, we appreciate you”-taart aan. Vervolgens was het aanvallen op de plaatselijke lekkernijen…
Al met al was het een zeer geslaagde middag! Ik ben zeer benieuwd hoe alles gaat uitpakken en of de vroedvrouwen ook gaan veranderen in hun gedrag. Ik denk dat ze gister in ieder geval door iedereen in het zonnetje zijn gezet en echt gevoeld hebben dat ze geweldig werk verrichten. Al het werk valt hier op de schouders van de vroedvrouwen en zoals de directeur ook al benoemde is Mulago-labour ward de drukte afdeling in Afrika, maar waarschijnlijk ook wereldwijd. Je kunt je dus wel voorstellen hoe groot die druk moet zijn en hoe de vroedvrouwen daar af en toe onder lijden, maar de moeders mogen daar niet onder lijden en daarom is dit plan gelancheerd.
Na het feest nog wat eten naar mijn afdeling gesmokkeld, de afdeling versierd met ballonen, strikken & bloemen en de laatste reanimatie van die dag gedaan in mijn feestkleren. De blije gezichten van de vroedvrouwen hier geven me echt een ontzettend goed gevoel en in mijn ogen zijn deze vroedvrouwen echt een voorbeeld voor andere! Mijn respect hebben ze al verdiend…Vriendschappen zijn ontstaan en de vechtspirit in ze is beginnen te branden!

Ik kan nu onderhand beginnen te zeggen, tot in ons koude kikkerlandje!
Dikke kus Rainy

dromen komen uit en storten in...

Donderdag leken mijn dromen even uit te komen…’s Morgens kwam het hoofd naar me toe met zeer goed nieuws, waar iedereen erg trots op was! Deze week was het aantal overlijdens onder de 10% gebleven en dat was de eerste keer in jaren (ze zei zelf eeuwen) dat dat gebeurde. Ze was erg trots op dit feit en ze was ervan overtuigd dat dit mede door mijn veranderingen en hulp kwam. Ik voelde me zeer vereerd, maar dat gevoel duurde niet lang. De drukte begon die dag al vroeg. Te veel nieuwe opnames, prematuren lag helemaal vol, geen vrije couveuses meer, veel CPAP-kindjes, medicatie die op was, geen spuiten meer om medicatie toe te kunnen dienen enzovoorts….en 10 overlijdens in een middagje. Te veel problemen in te korte tijd…Helaas het percentage van deze week was weer gemiddeld en mijn dromen en blijdschap stortte in. Ik voelde me echt ontzettend slecht die dag en alle overledene kindjes vielen erg zwaar bij mij. Ik zal die kleine drieling nooit vergeten en vooral het gezicht van de moeder toen ik haar het nieuws moest meededelen :=(

Van het weekend weer op safari geweest en even mijn gedachten kunnen verzetten na deze hectische dagen. Murchison Falls stond op het programma en was wederom weer zeer spectaculair. Zaterdag een gamedrive met ontzettend veel dieren en prachtige natuur en ’s middags een bootsafari naar de watervallen. Zondag dan nog een vroege walking-safari naar de watervallen gedaan! De watervallen waren echt onwijs mooi en we hebben weer ontzettend veel geluk gehad met het spotten van dieren. Ik denk dat op safari gaan een nieuwe hobby van mij wordt. Nu zelfs in een weekendje zeer goede vrienden gemaakt en een zeer geslaagd laatste weekend hier in Uganda gehad. Het afscheid komt nu langzamerhand echt dichtbij...’s Avonds dan het verjaardagsfeestje van Cara gehad, wat ook zeer geslaagd was en na een korte nacht nu mijn laatste werkweekje in.
Deze week nog even tanden op elkaar en hard werken om onder die 10% te blijven deze week. En vooral afscheid nemen van iedereen. Het is echt ongelofelijk hoeveel goede vrienden ik hier gemaakt heb op wie ik blindelings durf te vertrouwen. Ik had dit nooit echt nooit verwacht, nooit durven dromen.

dromen...

Waar moet ik deze keer in godsnaam over schrijven? Over de verjaardag van mijn lieftallige broertje? Over het feit dat ik de afgelopen week te veel reanimaties gehad heb, maar daardoor nu wel een expert ben in het doen van reanimaties op pasgeborenen? Over het feit dat ik helemaal nog niet klaar ben om naar huis te gaan…

De afgelopen weken heb ik het gevoel dat mijn leven compleet op zijn kop staat. Ik heb iets gevonden waar ik me volledig in kan geven, iets wat ik mijn hele leven wel kan doen. Iets wat zo goed voelt! Ik wil helemaal nog niet naar huis, er valt hier nog zoveel te beleven. Ik mag nog niet naar huis!

Afgelopen week heb ik de hele week mogen werken op special care unit. Ik ben zelfs zo gek op dit werk dat ik in het weekend ga werken. Ik heb in 1 week tijd zoveel onvergetelijke momenten gehad dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen…Dromen die uitkomen! Daarom besluit ik nu maar om over iets onbenulligs te schrijven. Ik doe hier tenslotte ook nog andere dingen naast werken, al werk ik tegenwoordig bijna dag en nacht.

De meidenavondjes met Anneke, onze trouwfilmpassie die we delen, de chocoladekoekjes en popcorn. Kortom alle ingrediënten voor een geslaagd avondje! Zondag cultuur opgesnoven, na een dag verven in het ziekenhuis, met een groep van hier gaan eten bij een Ghanees (rara wat is dat? Eten uit Ghana…*juist*) Morgen staat de vergadering van Anneke voor “midwife of the month” op de planning, woensdag uiteten met Caroline en vrijdag weer op safari, joepie!! De tijd vliegt veel te snel voorbij. Ik ben helemaal nog niet klaar om terug te gaan naar huis, naar de stress, naar de hectiek, naar de tijdschema’s, naar alle problemen. Nee! Ik wil hier blijven. Hier kun je nog echt iets betekenen voor mensen. Een gevoel wat beter is dan vriendschap en liefde samen :=)

Deze week ben ik bezig met de opzet van het gebruik van kunstmatige beademing. Als alles goed is, start men binnenkort met de lessen over het gebruik daarvan op de intensive care voor kindertjes en als dat werkt, gaan ze het ook gebruiken op special care. Ik ben ervan overtuigd dat dit een belangrijke stap vooruit gaat zijn…Kinderen die niet meer komen te overlijden aan problemen met zuurstof. Het is gewoon geweldig! We gaan die 40% aan overlijdens omlaag brengen. Het moet minstens naar de helft!!

Ik blijf dromen…Nog 2 weken dromen! Nog 2 weken dromen waarmaken! Nog 2 weken andermans dromen laten uitkomen! 2 weken puur genieten :=)

Blijf geloven in jullie dromen!
Dikke kus

'n dag waarop hoop & wanhoop dichtbij elkaar lagen...

Dromen? Is het fout om dromen te hebben? Ik weet nog goed dat ik in mijn motivatiebrief schreef dat ik de prenatale raadpleging en houding van de vroedvrouwen ten opzichte van de moeders graag zou willen proberen(!) te veranderen. Natuurlijk stond ik er toen al bij stil dat in Afrika veranderingen doorvoeren haast onmogelijk is en ik denk dan ook dat iedereen me maar een dromer vond. De prenatale raadpleging is een fundamenteel probleem en ik vrees dat dit hier nooit opgelost kan worden, omdat niet alleen de medische sector erin betrokken is, maar ook de aanstaande ouders zelf. Er worden momenteel al campagnes gevoerd, maar met te weinig resultaat vind ik persoonlijk. Anneke is hard bezig met een plan om de houding van de vroedvrouwen te veranderen en ik weet zeker dat dit haar gaat lukken. Op onze laatste dag hebben we een lunch met alle vroedvrouwen en dan wordt haar plan voor “midwife of the month” gelanceerd. Spijtig is dat we geen controle kunnen hebben over de uitvoering van het hele plan, maar er zitten een aantal zeer goede en gemotiveerde artsen achter, dus daar moeten we dan maar blindelings op vertrouwen.

Nu mij mijn dromen hier afgepakt zijn, kreeg ik gister een nog betere droom. Ik wil neonatologie hier veranderen, nee verbeteren. Nadat ik vannacht nauwelijks kon slapen door alle gebeurtenissen, spookten er alleen maar scenario’s door mijn hoofd. Hoe is het mogelijk dat moeders met hun piepkleine kindjes naar huis gestuurd worden, omdat ze geen zuurstof en kunstmatige voeding meer nodig hebben, maar wel nog minder dan 1 kilogram wegen? Er wordt dan van ze verwacht dat ze op de spreekuren op dinsdag en vrijdag langskomen om het gewicht op te volgen en eventueel medicatie toe te dienen. Van die gebeurtenis was ik gister getuige en ik schrok van de moeders met hun piepkleine kindertjes in hun armen. Vooral de moeder met haar dode Katja op haar arm zal ik nooit vergeten en die aanblik heeft waarschijnlijk bij mij de twijfels opgeroepen. En dan waarom couveuses gebruiken, als de temperatuur en zuurstofpercentage niet geregeld wordt? Wat is in godsnaam het nut van een couveuse als we ze niet gebruiken? Een mooie glazen huisje voor onze kleine kindertjes? Waarom niet alle kindjes met zuurstof monitoren? Omdat er stopcontacten te weinig zijn, maar ondertussen de kasten wel uitpuilen met duizenden ongebruikte monitoren. Waarom moet ik de monitor bij een “goed kindje” gaan “afpakken” om deze te kunnen gebruiken op een zeer slecht kindje, die overigens enkele minuten later in zuurstofnood kwam en het niet haalde…Had dit voorkomen kunnen harden als er continue monitoring was geweest? Jazeker, daar ben ik van overtuigd! Waarom sta ik te assisteren bij een lumbale punctie (ruggenprik) op een kindje van 27 weken (650 gram) zonder enige vorm van pijnmedicatie? Waarom voel ik mij dan een onmens? Waarom ben ik de enige die met ambu rondrent om kinderen te beademen, als de zuurstofpercentages rond de 20% schommelen? Hoort niet iemand anders dit al gedaan te hebben, voordat ze überhaupt de 60% al bereikt hebben? WAAROM? Ben ik nou een eindeloze dromer? Ben ik nou blind?

Vandaag begon de dag met het ineenstorten van mijn dromen. Eerst ontdekte ik dat het bedje van mijn kindje van gister leeg was. Ze was 10 minuten voordat ik arriveerde overleden aan zuurstoftekort. Eigenlijk was ik uberhaupt al verbaasd dat ze de nacht gehaald had, maar het voelde wel een beetje dubbel dat ze haar bedje net leeg hadden gehaald toen ik aankwam en dat de moeder notabene nog naar me gevraagd had...
Oke dan toch maar beginnen met een positief gevoel en mijn dromen proberen vast te houden. Er lag nog een ander kindje dat ik gister verzorgd had en haar toestand was kortgezegd ook erg zorgwekkend. Ze zag eruit als een mzungo-baby, zoals de dokters grapten, en de meningitis verdween maar niet om een of andere vage reden. Uiteindelijk bleef haar zuurstofgehalte zakken naar 70% en ondanks de CPAP kregen we dit omhoog. Nadat ik samen met de dokter diepe aspiratie en beademing had gedaan, was de dokter moe en moest ik doorgaan met beademen, want ik was nog jong en had nog energie. Ik durf trouwens te wedden dat die hooguit 3 jaar ouder is dan mij. Na een half uur begon ik eens rond te kijken waar die dokternou eigenlijk heen was en vroeg ik wat de bedoeling hiervan was. Hij moest toch met een oplossing komen, maar hij zei ga maar gewoon door en vraag maar iemand anders om over te nemen als je moe bent. Huh? Waarop ik voorzichtig vroeg, intuberen jullie wel eens? Nee dat doen we hier nooit, want we hebben geen beademingstoestel. Op de IC hebben ze dat wel, maar daar weten ze niet hoe ze het moeten gebruiken. Wat? Oke dan, dan ga ik wel verder met beademen, maar ondertussen wist ik allang dat het te laat was, maar je wil niet opgeven en zeker niet als de moeder er ook nog naast komt zitten. Na bijna 2 uur zitten te beademen, met 1 uur met de moeder naast me (dat was pas zwaar!), vroeg ik voorzichtig aan de dokter hoelang die nog door wilde gaan...het was absoluut totaal zinloos! Maar ik hoor niet degene te zijn die beslist om de stekker eruit te trekken....

Dromen zijn bedrog, zegt men vaak! Maar ik ben en blijf dan misschien een dromer, maar ik geloof ook in mijn dromen en vandaag heb ik al enkele zeer kleine veranderingen met veel pijn en moeite weten door te voeren. Onze kindjes worden nu allemaal ingebakerd, zodat ze het baarmoedergevoel terug krijgen met resultaat. Betere hartfrequenties, betere zuurstofpercentages, minder alarmen, minder apnee’s (ademhalingsstop) en zo verder. Ik denk dat ik die gezichten van de dokters en vroedvrouwen niet snel zal vergeten, toen ze het resultaat van een simpel ideetje zagen…
Dan moest er iets veranderen aan het pijnbeleid hier. Hoe kun je in godsnaam een lumbale punctie uitvoeren op zo’n minimensje zonder ook maar te denken aan een pijnstiller? Ik voelde mij een ontzettend slecht mens en voelde pijn van dat kleintje door merg en been gaan. Ik heb vandaag geassisteerd bij het plaatsen van een externe ventrikeldrain (hersendrain), nadat ik op voorhand het kindje suikerwater heb mogen toedienen ter verdoving. De arts geloofde weinig van mijn verhaal dat dit pijnstillend kon werken, maar na lang zeuren keurde hij het dan goed en naderhand was hij blij verrast met het resultaat en hij zal nu in ieder geval bij iedere pijnlijke handeling mijn wondermiddeltje gaan gebruiken. Haha hij heeft niet alleen een middeltje gevonden om het leed wat te verzachten, maar ook een persoonlijke assistente voor zijn invasieve technieken, naar eigen zeggen!
Ook worden er nu enkele (!) couveuses gebruikt om de kindertjes op te warmen. Na een lang pleidooi zag 1 dokter daar misschien wel het nut van in en mocht ik een leeg stopcontact zoeken om de couveuse in te steken met resultaat!

“Dromen kunnen dus wel degelijk waar worden, als je er maar in gelooft en er voor de volle 100% voor wilt gaan! Blijf in je dromen geloven ook al lijkt de weg ernaartoe eindeloos. De weg is met vallen en opstaan, maar met doorzettingsvermogen en vertrouwen zul je het einde van die weg bereiken...” Dat is een boodschap die ik mee wil geven aan jullie allemaal!

weer nieuwe ziekenhuisavonturen...

Heeej lieverds,

Na een ontspannend paasweekendje en nee (antwoord op de vraag van velen) ik heb geen paaseitjes mogen/kunnen zoeken en ja dat heb ik heel erg gemist ;) dit weekend ook het feest van mijn opa & oma en familieconcert van de Claessens-family moeten missen. Dan sta je toch wel erg stil bij alles wat je mist en waar je dolgraag bijgeweest was, maar nog 3 weekjes en dan zit de tijd er al weer op en dat idee bezorgt me kippenvel. Ik wil hier helemaal niet weg, ik wil nog zoveel doen hier.

Nou weer ziekenhuisavonturen, waar vele van jullie al ongeduldig op aan het wachten waren. Vandaag dus gestart op special care unit, oftewel neonatologie. Jeetje, zeg! De toon is vandaag wel gezet, 3 reanimaties en 4 dode kindjes en dan was het nu nog rustig...Ik was voorbereid op het ergste, maar dit is nog erger dan mijn ergste nachtmerries. Qua apparatuur hebben ze vrij veel, maar allemaal van mzungo’s gekregen en de juiste werkwijze kennen ze bij velen ook nog niet, dus dat is al probleem 1. Ik stond versteld van de vele couveuses, monitors en medicatie die ze hier allemaal hebben, zelfs een eigen bloedvoorraad...Maar toch zoveel kindertjes die het niet redden en waarom? Te druk, te dit, te dat...en eigenlijk zijn hun skills gewoon barslecht. Zo sta ik vandaag medicatie toe te dienen aan een kindje en bekijk daarbij het kindje 1 centimeter van mij verwijderd en denk “goh, die ziet bleek...” Check de monitor, zuurstof veel te laag, maar de studente die er notabene medicatie staat toe te dienen, doet helemaal niks. SHOCKING!! Reanimatie nummer 1. Ik ben blij dat wij hierin goed opgeleid zijn en dat ik al wat “geoefend” heb hierin tijdens mijn palliatieve stage, want mzungo’s weten hier alles, dus ho maar dat iemand mij kwam helpen...Gelukkig luisterde de dokter hier wel naar me en kreeg het kindje CPAP (ja, zelfs dat hebben ze hier...btw voor degene die niet thuis zijn in de ziekenhuiswereld, dit is een moderne beademingstechniek). Daarna volgde er nog stressmomenten, waarbij mij vooral het feit dat niemand even een handje willen helpen, mij stoorde, maar die zal ik jullie besparen hahah. Al met al geniet ik volop van het werk hier en krijg ik een kick van al die stressmomenten hier en moet ik soms een traantje wegpinken, als onze hulp te laat is....

Tot de volgende avonturen!
xxxxx

TANZANIAAA

Heeeej lieverds van me,

Na vele verzoeken van jullie waag ik mij nu aan een nieuwe blog die mijn avonturen van de afgelopen weken moet weergeven. Ik weet absoluut niet waar ik moet beginnen. Deze reis was echt de beste van mijn leven en alle ervaringen en gebeurtenissen zal ik nooit vergeten! Ik heb vrienden voor het leven gemaakt, mijn dromen zijn uitgekomen, ik ben door een slang gebeten, het vliegtuig belandde bijna in de grote zee…alles was gewoon geweldig-fantastisch-top, meer dan de moeite waard!

Na een week in Kenia alleen gereisd te hebben, begon ik met een supergroep aan een rondreis door Tanzania en Zanzibar. In Kenia genoot ik al met volle teugen, maar Tanzania was nog beter! Over Zanzibar nog niet gesproken…

Zaterdag begon de reis met een bijeenkomst om elkaar te leren kennen. Voordat ik daarheen ging, belandde ik nog in rellen in Nairobbery (toen begreep ik opeens waarom men deze stad zo noemt) en riskeerde ik mijn eigen leven voor een klein ukkietje. Ik liep rustig over straat en plots kwamen overal mensen vandaan gerend. Geen idee wat er gaande was, zette ik het ook op het lopen, maar zag voor mij een kindje van de rug van zijn moeder glijden. Ik stopte om de kleine van de grond te tillen, maar de moeder was al verdwenen in de menigte. Tja, daar sta je dan met een kind in je armen…Gelukkig kwam de moeder na 10 minuten terug en nadat ik de hemel in geprezen was, legde ze mij uit dat er rellen waren in een sloppenwijk.

Zondag begonnen we dan aan onze rondreis. Die dag was vooral een reisdag door het Masaai gebied met prachtige landschappen! Maandag begonnen we aan de 3-daagse safari in de Ngorongoro krater en Serengeti. Een droom die werkelijk werd voor mij en het was absoluut beter dan ik ooit had durven dromen…We hebben echt ontzettend veel dieren gezien en waren zelfs de eerste groep die de “big five” allemaal te zien kreeg. De olifant, leeuw, buffalo, neushoorn en luipaard…maar alsof dat nog niet geweldig genoeg was, zagen we ook nog cheeta’s, zebra’s, wildebeests, impala’s, pumba’s, gazelles, giraffen, reeën, steenbokken, jackalls, mongooses, flamingo’s, nijlpaarden en waarschijnlijk vergeet ik nu nog de helft. Om het nog beter te maken, belandde we ook middenin de wereldberoemde migratie van o.a. de wildebeests en zebra’s. 1 nacht hebben we zelfs doorgebracht in de bush tussen de wilde dieren, echt onwijs gaaf. Al ben ik wel even heeeel bang geweest van de snurkende leeuw in de tent naast ons (hihi)

Na die geweldige safari reden we 2 dagen naar de kust van Tanzania en na 1 nacht op de beste camping vlak aan een prachtig strand, stapten we op de boot naar Zanzibar. De eerste dag brachten we door in Stone Town om de plaatselijke cultuur op te snuiven. Na een Spice-tour over het eiland was het shoppingtime (ja, voor iedereen heb ik een cadeautje kunnen scoren haha). ’s Avonds gingen we eten op de plaatselijke vismarkt, weer een onvergetelijke ervaring. Overal werd buiten gekookt op grote bbq’s, echt superleuk om mee te maken. De volgende morgen stonden we vroeg op om ons shopping-avontuur voort te zetten, maar helaas belandde dit letterlijk in het water. De regen kwam met bakken uit de hemel en voor we het wisten, stonden we tot onze knieën in het water en waren we ook nog verdwaald, maar eigenlijk kon ik er alleen maar om lachen (in tegenstelling tot de rest…) Ik geniet hier echt van alles.
Na een dag in Stone Town dan op naar de parelwitte stranden. Paradijs op aarde, werkelijk waar!! We hadden echt een super hotel en ik deelde mijn kamer met 2 hele goede vriendinnetjes van me. We konden zo vanuit ons bed in de zee rollen, heerlijk! Maandag gingen we met de hele groep snorkelen in de regen en ’s avonds kreeg ik mijn eerste afscheidsfeestje en cocktailparty (er zouden er nog 2 volgen…). Die avond hebben we echt onwijs veel lol gehad, maar het was ook wel moeilijk omdat ik wist dat ik afscheid zou moeten nemen van al die lieve mensen. Maar dinsdag volgden er nog 2 afscheidsfeestjes hahah. Iedereen vond het moeilijk om afscheid te nemen en uiteindelijk hebben we dan met tranen in onze ogen afscheid genomen, maar ik weet zeker dat ik iedereen weer zal zien. Ik heb echt vrienden voor het leven gemaakt tijdens deze reis.

Woensdag de dag nog doorgebracht in Dar es Salaam en uiteindelijk na een helse vlucht weer terug bij mijn lieve vriendinnetje Anneke in Uganda. Het vliegtuig belandde in een storm en was daardoor gedwongen een noodstop te maken op een eiland. Alleen was het eiland voor een deel overstroomd door het regenseizoen, dus belandde we bijna in de oceaan. Hup, allemaal onze reddingsvesten aan, voor het geval dat we tijdens het opstijgen in het water zouden belanden. Ik denk dat ik nog nooit zoveel zenuwen heb gehad in mijn leven, maar gelukkig zit ik nu weer in Uganda en moet ik weer aan de slag.

Na Pasen beginnen op neonatologie! Mijn laatste 3 weken, de tijd is echt voorbij gevlogen. Ik heb echt zoveel meegemaakt in deze 2,5 maand dat mij zo veranderd heeft en mij altijd bij zal blijven. Ik ben echt zo blij dat ik aan dit avontuur begonnen ben en hoewel het niet altijd even gemakkelijk is geweest, had ik dit nooit willen missen voor niets of niemand. Tijdens de tijd hier is mij ook iets overkomen wat ik nooit verwacht had. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik hier in Afrika thuis hoor, dat ik hier in Afrika wel iets kan betekenen voor de mensen en ze verder kan helpen, maar nu de terugreis dichterbij begint te komen, begin ik toch ook weer de kriebels te krijgen om thuis te zijn.
Ik ben echt heel blij met alle steun die ik heb gekregen van jullie allemaal. Op mijn muur plakken jullie kaartjes, mijn telefoon blijft maar trillen van alle smsjes die ik ontvang van jullie, mijn mailbox puilt uit van de mailtjes…echt super!! Ik heb hier echt geleerd wie je echte vrienden zijn, op wie je kan bouwen, wie ik blindelings kan vertrouwen. Echte vrienden zijn zo belangrijk en ik wou dat meer mensen dat beseften. We hebben het zo goed in ons luxe Westerse wereldje, maar eigenlijk zijn we nooit tevreden. Ik denk dat ik het nog heel moeilijk ga krijgen om mij weer aan te passen aan dat “normale” leventje, maar gelukkig eerst nog 3 weken genieten hier in het heerlijke Afrika. Ik wil jullie in ieder geval allemaal bedanken voor alle steun, liefde en vriendschap! Zonder jullie had ik dit niet gekund…

Hele dikke kus en knuffel,
Rainy

KENIAAAA

Heeej lieve allemaal,

Ik zit nu in Nairobi en heb hier vrij snel internet tot mijn beschrikking, dus even tijd voor een lange update over mijn reis tot nu toe. Ik ben blij dat ik alles opgeschreven heb in mijn agenda, want ik maak hier zoveel mee dat het gewoon te veel is om te onthouden.

Vrijdag 20 maart
's morgens in alle vroegte vertrekken we richting Kisumu. De busreis ging door prachtige landschappen, die per seconden leken te veranderen. 's Middags kwamen we aan en, nadat ik mij geinstalleerd had in mijn schattig hotelletje, ging ik op weg naar Impala Sanctuary. Hier zag ik mijn eerste wilde dieren en reken maar dat ik deze niet snel zal vergeten. Waar moet ik beginnen? De arme dieren, die daar in kleine kooien zitten opgesloten, omdat ze geen vader of moeder meer hebben? Eigenlijk was het maar een trieste gebeurtenis, maar dit werd goedgemaakt door de ontmoeting met de leeuw. Terwijl ik daar rondliep en aanpapte met de verzorger, werd ik uitgenodigd om de dieren mee te gaan voeren. Ja natuurlijk wil ik dat wel en zo gebeurde het dan ik op 1 meter afstand van een leeuw stond. Reken maar dat ik doodsbang was, maar de leeuw genoot meer van de zon dan van het idee dat die mij in 1 hap kon doden en opeten hahah...Verder de cheeta, luipaarden, aapjes, struisvogel en nog veel meer gevoerd en te dicht bij mogen staan.

Zaterdag 21 maart
's morgensvroeg stond ik op de stoep bij Anneke om nijlpaarden te gaan spotten met nog wat andere meiden. Ik sta hier iedere keer weer versteld van de grote van die beesten. Jeetje, in de dierentuin lijken ze maar klein, maar in het echt zijn ze echt supergroot en doodseng. Hhaha ik begin toch ook al wel een beetje knikkende knietjes te krijgen bij het idee dat ik ze van heel dichtbij ga zie op safari...
Vervolgens nog het Kisumu museum bezocht, erg interessant, met ook hier weer veel dieren...Nog wat cadeau's gescoord op de plaatselijke markt en na de lange wandeling, via de moskee, heerlijk gegeten en de nachtbus genomen naar Mombasa.

Zondag 22 maart
De hele nacht in een bus gezeten die alleen maar op en neer hobbelde, maar toch lekker kunnen slapen en bij de aanblik van de zee was ik meteen wakker. Na nog een lange rit naar de stranden zuidelijk van Mombasa, heb ik lekker geluierd op het strand en wat gekletst met de plaatselijke beachboys en na een romantisch diner op het strand dan heerlijk in slaap gevallen in mijn eigen huisje, met aapjes in de tuin.

Maandag 23 maart
Maandag kwam een andere droom van mij in vervulling. Na een prachtige tocht naar Wasini Island per matatu en boot, zwom ik met dolfijnen en snorkelden we bij een prachtige koraalrif. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Oh en pap, ik heb stiekem wat schelpen voor je opgedoken van de zeebodem. Na deze heerlijke ervaring dinsdag dan maar gerelaxt op het strand en 's avonds wat gegeten met Esther en toen gaan stappen met Mario en een handjevol beachboys.

Woensdag 25 maart
Woensdag was het tijd om te verkassen naar de stranden noordelijk van Mombasa. Hahah het klinkt nu allemaal heel simpel, maar het kost toch aardig wat uurtjes om hier van de ene plaats naar de andere te reizen...Maar een paar bloedhete uurtjes in de auto, kon ik uitpuffen op het strand en ben ik de giraffen gaan voeren in Baobab Adventuren. Na een paar uurtjes aan het zwembad dan naar Jumba La Mtwana gegaan, maar om daar te komen was een groot avontuur. Eigenlijk vroeg ik het onmogelijke van mijn bodda-driver en had hij geen idee waar hij heen moest. Dus nadat we aan veel mensen (voornamelijk Afrikaanse jongens die je graag komen helpen en vanalles aanbieden) de weg gevraagd hadden, kwamen we langs een school, waar hj de weg ging vragen en iok met de plaatselijke jeugd bijgekletst en geknuffeld heb. Hahaha die kinderen waren echt hartverwarmend. Onverwachts bereikten we dan toch de ruines, super mooi gelegen aan het strand.

Donderdag 26 maart
Donderdag wilde ik dan toch een paar uurtjes doorbrengen in Mombasa zelf, dus op naar Mombasa. 's avonds zou ik met de bus doorgaan naar Nairobi, dus ik had maar een paar uurtjes om alles te zien, dus in sneltreinvaart naar Fort Jesus, Old Town, mosque, Oriental building en Holy Ghost Cathedral. 's Avonds dan gegeten met David en Kima, waar de gesprekken met de minuut interessanter werden, maar ik was toch blij toen mijn bus kwam om naar Nairobi te vertrekken...

Vrijdag 27 maart
Deze dag was echt super hectisch en druk. Ik voelde me totaal niet thuis in Nairobi en ook niet bepaald veilig. Dit voelt niet als Afrika, maar eerder als Europa ofzo. Rellen, overvallen. Ik snap wel waarom ze dit Nairobbery noemen...
Nadat ik 's morgensvroeg aankwam in Nairobi en mijn geinstalleerd had in het veel te luxe hotel (2 verdiepingen-kamer, zwembad op het dak...maar daar betaal je dan ook wel voor!!) en nog een paar uurtjes bijgeslapen had, ging ik eerst naar Bomas of Kenya, waar ik traditionele dansen zag en een Nederlandse meisje ontmoette met wie ik veel lol had. Na de show dan nog door de stad een toertje gedaan, waarbij ik alle belangrijke dignen wel gezien heb. Je merkt hier echt wel de invloed van het terrorisme etc...Geen foto's maken van publieke gebouwen, drukdrukdruk, files overal, overal politie op straat. Ik werd nog uitgenodigd op een crematie (ja, dat is hier heel normaal), waar ik toch wel met kippenveel heen heb staan kijken. 's avonds kon ik nog getuige zijn van rellen vanaf mijn balkonnetje en met al die indrukken ging ik dan lekker slapen om te eindigen bij vandaag...
Zaterdag de morgen doorgebracht in het Nairobi museum en nu ben ik even mijn mail aan het checken, kaartjes aan het versturen en de rest van de dag relaxen aan het zwembad, mijn tas herinpakken en naar de meeting voor mijn rondreis morgen door Tanzania.

Zodra ik terug ben in Kampala volgt mijn verslag van reis door Tanzania en Zanzibar!!
Dikke kus voor de lieverds aan de andere kant van de wereld :)
Ik ben echt benieuwd welke avonturen dat land gaat brengen...Ik kan haast niet wachten!!

even op adem komen...

Heeej lieve allemaal :=)

Morgenvroeg vertrekken we richting Kisumu, Kenia, dus hier nog even mijn beloofde update.

Dacht ik dat maandag een helse dag was, toen had ik dinsdag nog niet meegemaakt. Het begon allemaal kalmpjes, maar toen kwam er een obstructed labour binnen en die wilde ze toch gewoon laten bevallen, dus wij moesten dat maar even oplossen. Die baby schoof echt geen millimeter op, dus na een uur proberen en lang zeuren aan de hoofden van de dokters hier, stonden ze voor de keuze: vacuüm of keizersnede? Toen werd er besloten voor een vacuüm, maar die bleek niet compleet en toen die ein-de-lijk compleet was, bleek die niet te werken. Ondertussen zagen we de baby gewoon zitten, maar eruit komen deed die niet. De harttoontjes gingen steeds trager, terwijl de stress bij ons tot een hoogtepunt steeg. Aangezien ik degene ben van de reanimaties en kleine ukkepuks trok ik mijn handschoenen aan, want dit kon wel eens een zware klus worden…Ik vroeg Anneke alvast om hulp, omdat niemand er meer gerust in was. Moet je je voorstellen, ondertussen stonden daar al 2 dokters omheen, Anneke en ik, een bende studenten en aantal vroedvrouwen en dat kindje was slechts een vinger van ons verwijderd en niemand kon iets doen. Terwijl Anneke en ik wat mopperden om die vacuüm, vond men iets waardoor het bleek te werken. Dus hop vacuüm erop en megagrote knip en daar was de babyboy, keihard huilend!! Haha ik denk dat iedereen toen een vreugdesprongetje deed van opluchting…en weg was de stress! Maar niet voor lang…Terwijl Anneke de grote knip aan het hechten was, ontfermde ik me over de hard schreeuwde mama met een abruptio. Ze verloor veel te veel bloed en haar tong lag werkelijk lijkbleek (teken van anemie), dus Kate probeerde een tweede lijn te prikken voor een bloedtransfusie na de bevalling. Terwijl ik heen en weer huppel tussen Kate en Anneke, zie ik plots een handje tevoorschijn komen en terwijl dat tot me doordringt, schiet die baby er werkelijk uit…Placenta? Nee, die blijft nog even zitten en Anneke en ik blijven alleen achter. Oke, na half uurtje placenta kunnen afhalen, MAAR toen? Helse bloeding en ze had al geen reserves meer. Terwijl ik bimanuele baarmoedercompressie uitvoer (voor de leken onder ons, dit is zeer pijnlijk!!! want je duwt gewoon je vuist naar binnen om de bloeding te stoppen), proberen VIJF dokters een tweede lijn te plaatsen voor bloed. Werkelijk iedere ader wordt geprobeerd, maar zonder succes. Op een gegeven moment snijden ze zelfs haar voet open (vraag me nu aub niet naar steriliteit!?) op zoek naar een ader. Na een half uur komt er een anesthesist tevoorschijn, die een lijn geplaatst krijgt in de halsslagader (ook hier was de steriliteit ver te zoeken…), maar het bloed was op!! Aaaah ondertussen is die mama bewusteloos, begint te schuimbekken, sta ik daar al een uur met mijn handen druk te geven (nee, ik had geen gevoel meer in mijn handen, maar je moet gewoon doorblijven gaan, anders bloed ze dood…) is er geen bloed beschikbaar. Na een halve verhuizing in de kamer om zuurstof te kunnen toedienen, verschillende mensen laten zeuren voor bloed, krijgen we bloed en vocht en knapt ze langzaamaan op en komt bij :=) Yes!!! Ik stond echt versteld van het teamwork en doorzettingsvermogen van al die dokters op dat moment. Het kan dus wel en ze hebben hiermee mijn respect echt afgedwongen…De meeste rondom het bed hadden de hoop al opgegeven, inclusief mijzelf, maar ze bleven vechten voor dat ene leven! En de dag eindigde met een stuitbevalling die bijna eindigde in de zo gevreesde decaputatie, want het hoofdje bleef steken. Echt een horror dag vandaag! Ik was er ook echt niet goed van...

Woensdag zag onze Teddy er stukken beter uit! Godzijdank ze had het gered :=) Wat geeft dat een heerlijk gevoel, zeg! Levens redden en mensen zien opknappen met je eigen ogen en voelen met je eigen handen, geweldig. Maar ondertussen lagen er weer 2 zo’n gevallen, maar ook zij overleefden het. Joepie, dat was ook wel even nodig na maandag, zeg!! Het is verschrikkelijk om mensen te zien sterven, maar het is geweldig om ze te kunnen helpen met alles wat je ze kan bieden. Hier ligt echt mijn passie, iedereen zegt ook dat ik een goede arts zal worden en ik zal ook zeker alles in het werk zetten om dat waar te maken!

Vandaag, donderdag, laatste dagje, maar vraag maar niet of het leuk was vandaag, want het was weer behoorlijk zwaar. Ik begin vol goede moed, want ik wilde mijn doel 80 bevallingen halen, dus ik moest er vandaag 10 doen (en dat is niet onrealistisch hier). Eerst hielp ik Anneke die bezig was helpen voor een onderzoek over kindersterfte. Dus wij op zoek naar het karretje waar de kindjes opgelegd worden (ja, ik weet het, het is liguber) en toen vonden we daar gewoon 13 kinderen. Ik dacht dat ik van mijn stokje ging. Verschrikkelijk gewoon. Oke, na 5 minuten kwamen ze me roepen voor een bevalling, dus ik joepiee, nummer 1 voor vandaag, nog 9 te gaan. Maar toen...ik deed de bevalling, niks bijzonders, maar de baby ademde niet en iedereen bleef daar rustig staan. Ondertussen ben ik ook niet altijd meer even vriendelijk en komen mijn Afrikaanse vroedvrouwenskills naar boven, dus ik commandeerde ze te starten met reanimatie, waarop ze me toen doodleuk zeiden “ maar Renee, deze baby is al 4 weken dood!” Grrrr, waarom vertelt niemand je dat op voorhand? Communicatie is hier soms ver te zoeken. Oke, dat was mijn laatste bevalling voor vandaag. Ik had het wel een beetje gehad met al die sterftes hier. Mij gaat dat toch wel aan het hart en ik vind het heel moeilijk om daar mee omte gaan.

Nog even goed nieuws! Maandag was de malaria nog niet uit mijn bloed en toen kreeg ik te horen “Oke, je krijgt nu de zwaarste medicatie die we hebben, daar zul je wel weer erg ziek van worden (ABSOLUUT) en als het dan niet weggaat…uhm ja dan weten we het ook niet meer”. Vandaag waren er nog steeds resten, dus ik al helemaal bezorgd (want de dokter had vorige keer gezegd dat die dan niet meer wist wat die moest doen), maar hij vond het allemaal wel prima, dus daar vertrouwen we dan maar op.

Mijn vakantie dan als laatste, want ik moet nog zoveel doen vandaag. Morgenvroeg vertrekken we dus eerst richting Kisumu en daar gaan we ’s morgens vroeg nijlpaarden spotten op Lake Victoria. Waarschijnlijk ga ik ’s avonds door naar Mombasa om daar met Caroline, Keniaans vriendinnetje van hier, te relaxen en tegen het weekend moet ik dan weer terug naar Nairobi voor mijn rondreis door Tanzania en Zanzibar. Ik ga eindelijk op safari, joepie!! Leeuwen, olifanten, giraffen, tijgers…het gaat fantastisch worden!! Mijn droom komt eindelijk uit, yesyesyes…

Ik hou jullie zoveel mogelijk op de hoogte van alles vanuit Kenia, Tanzania en Zanzibar en in april ga ik aan de slag op neonatologie. Het werk wat ik het liefste doe. Knuffelen met die kleintjes :=) Hahaha oke, dat gaat het hier niet zijn, dat weet ik. Het gaat waarschijnlijk net zo zwaar worden als nu, maar die paar die je kunt redden, betekenen zoveel meer…

Liefs

lang verwachte, maar verschrikkelijke, update...

Heeej lieverds,

Sorry sorry sorry dat ik zolang niets heb laten horen, maar afgelopen we(e)k(en) is er ook ontzettend veel gebeurd. Mijn hele week heeft op zijn kop gestaan en ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik voelde me ook eigenlijk te slecht om me naar een internetcafé te slepen, dus nu een lange update. Ik begin maar bij het begin…(wel zo gemakkelijk)

Donderdag (2 weken geleden, hè!) ging op de een of andere manier alles verkeerd :S en zat ik er helemaal doorheen. ’s Nachts voelde ik me, om de emmer over te doen lopen, ook nog eens heeeeeeeeel slecht en bleek ik malaria te hebben. “Nou medicijnen slikken en beter worden”, maar helaas werkte het niet zo…Ik heb me echt nog nooit zo slecht gevoeld in mijn leven en ik hoop uit de grond van mijn hart dat jullie nooit malaria krijgen, want het is echt een slopende ziekte. De rest van de week dan maar in bed gelegen en filmpjes van Roel gekeken, al mijn (of eigenlijk jullie) boeken uitgelezen en mijn verslag voor school getypt (voor de geïnteresseerden, ik kan/mag jullie het verslag doorsturen?! MAAR schrik niet, want het is echt zo ontzettend verschillend allemaal, ik schrok er eigenlijk zelf van toen ik het las)
In het weekend wilde ik er even tussenuit en ben ik met Kaja en Teresia naar het strand geweest. Hahah achteraf gezien was dat niet zo verstandig met 42 graden koorts, maar al met al was het wel een supertof weekend en weer een paar lieve vriendinnetjes erbij!!
Maandag kreeg ik de schrik van mijn leven! Nadat ik na de bank was geweest (en ja dat moest ik echt zelf doen, anders was ik nooit uit mijn bed uitgekomen), werd ik wakker in een ziekenhuis met 2 infusen in mijn arm en een bekend gezicht naast me, de bazin van de bank. Maar even onverwachts als dat ik in het ziekenhuis belandde, werd ik er ook weer uitgetrapt (ja, haast letterlijk) omdat het plots erg druk was en ik zag er wel weer gezond uit. Maar wel eens interessant om te zien dat er ook ziekenhuizen bestaan in Afrika, die je nog enigszins doen denken aan een Europees ziekenhuis...maar eigenlijk ook weer ontzettend verschillend zijn.
De rest van de week heb ik dan eigenlijk in bed doorgebracht en gebeurde er weinig spectaculairs. Donderdag naar het ziekenhuis gelopen en die miniwandeling bewees wel wat malaria met je doet. Ik was werkelijk geradbraakt, maar gelukkig maakte ons super punt (een 17/20, joepiee!!) en een grappige les van dokter Kate het wel weer goed. Over die les gesproken, we hadden Kate beloofd te helpen met een les over reanimatie voor de vroedvrouwen. Na die les was het mij opeens heel duidelijk waarom hier ONNODIG veel moeders en kinderen sterven. Ik had hun vaardigheden al mogen bewonderen in de eerste week met die bevalling van die 28-wekener, maar dit shockte me toch wel heel erg…
Donderdagavond had Jane weer voor me gekookt en het was alweer super lekker! Het eten hier smaakt me echt prima, maar helaas zat er aan dit dinertje een maar. Ze is namelijk gister vertrokken naar Stockholm, dus het was wel even zwaar om afscheid te nemen en de traantjes heb ik toch wel even weg moeten pinken van mijn/onze gezichten.
Afgelopen weekend zijn Anneke, Evelien en ik naar de Sippi Falls geweest. De watervallen op zich vond ik niks spectaculairs, maar de omgeving was werkelijk adembenemend. Onze vrijdag vooral gespendeerd aan een bloedhete reis van 6 uur in een volgepropte matatu (minibusje). Zaterdag hebben we dan een wandeling gemaakt in de omgeving en ook hier kwam de malariaresten weer even vervelend doen, maar het was werkelijk schitterend. Gister dan weer teruggekomen. Eerst werden we een stukje meegenomen in een auto, hahah wat een avontuur! Ik zat ingeklemd tussen de Afrikaanse mannen, terwijl Anneke en Evelien de bijzitterstoel deelden en vervolgens nog 5 uurtjes in een bus, waarin je werkelijk iedere hobbel (en die hebben ze hier veel in Afrika) voelde, maar ook dit weekend was weer super! Ik geniet echt van mijn tijd hier en ik geloof dat ik mijn hart ook begin te verliezen aan Afrika. Het is werkelijk allemaal zo fantastisch hier :=) gelukkig maar, want zo vergeet je al de problemen thuis en leer je echt te genieten van de kleine dingen in het leven Je waardeert meer en meer alle het goede dat wij hebben in ons Westerse wereldje. Je leert hier ook echt wie je vrienden zijn, op wie je kan vertrouwen, op wie je kan bouwen…

Vandaag ben ik weer aan het werk gegaan op hoogrisico verloskamer, maar niks rustig aan, hoor! Ik denk dat dit een van mijn ergste en zwaarste dagen was hier. Echt gekkenwerk! Om jullie een ideetje te geven, al is het denk ik dat het moeilijk voor te stellen is: gemiddeld 60 a 80 bevallingen en 20 keizersnedes per dag. MAAR vandaag was nog erger. Eerst deed ik 4 bevallingen, waaronder mijn eerste tweeling volledig zelfstandig. 2 heerlijke kleine snoetjes van 2 en 2,5 kilo’s. Maar daarna heb ik geruzied met de Afrikaanse dokter en denk maar niet dat die een blanke student geloven. Oke, een scenario beschrijving: “Een vrouw ligt echt keihard (maar oorverdovend hard) te schreeuwen in haar bed en ik grap nog met de studenten, “oh, dat zou een goede zijn voor een epidurale”, maar ondertussen voel ik “dit is goed mis!” Dus ik proberen te ontdekken wanneer ze pijn heeft en eigenlijk dacht ik meteen aan een uterusruptuur (scheur in de baarmoeder, waardoor de baby in buikholte terecht komt, levensbedreigende situatie voor moeder en kind). Dus ik als student natuurlijk lief naar de dokter met mijn verhaal, maar die vond dat ze een aansteller was en gewoon geen pijn kon verdragen. Ja, oke, wat doe je dan? De dokter zal wel gelijk hebben…Een uur later, spoed keizersnede en terwijl ik naar huis ga, check ik nog even in de operatiezaal hoe het is. “Oh yeah, the baby is dead. You were right, she ruptured totally…” *shock* Ik stond aan de vloer vastgenageld en ben huilend naar huis gegaan! Dit voelt zo fout. Ik voelde me zo machteloos hier.

Oh lieverds, bedankt voor alle lieve kaartjes en cadeautjes, SUPER!! Dat doet me echt super goed, vooral op zo’n dagen…Maar de muur is nog niet vol, hoor ;)

Ik beloof dat ik jullie nu niet meer zolang laat wachten op de volgende “update” en die zal gaan over mijn aankomende VAKANTIE, joehoee!! Vrijdag vertrekken we richting Kenia en de week erna zal ik een rondreis gaan maken in Tanzania en Zanzibar. Ik kijk er echt onwijs naar uit, dus daarom nog even goed uitzieken deze week en iedereen weer even op de hoogte brengen van de laatste nieuwtjes!!

Dikke kus voor jullie allemaal,
nene

verdorie...:(

Heeej lieverds,

Vandaag een hectisch dagje wat me behoorlijk heeft aangegrepen. Vannacht kwam Evelien aan, dus de nacht was nogal kort en we hadden eigenlijk weinig zin om te werken, maar helaas voor ons, hier is altijd werk…
Eerst keken we toe bij een meisje, die nogal een kleine buik had en al snel ontdekte we waarom. Een miskraam op 28 weken en de foetus was waarschijnlijk al enkele weken dood, dus de aanblik van dat wezentje was griezelig. Het was ook nog een stuit en de bevalling verliep niet bepaald vlotjes. Ik had het echt wel even moeilijk met deze situatie. Het voelde zo cru om dat arme meisje daar te laten bevallen, terwijl iedereen kon meekijken en naderhand lag ze tussen allemaal moeders, die aan het bevallen waren of pasgeborene baby’s hadden. Het voelt niet eerlijk!
Daarna deed ik mijn eerste repair, haha arme moeder…ik was echt ontzettend blij dat ze een scheur had, zodat ik eindelijk eens kon hechten, maar ze gaf geen kick dus dat gaf wel een lekker gevoel.
Vervolgens hadden we beide een moeder om te bevallen, die niet echt gemakkelijk waren (en dat is nog zachtjes uitgedrukt). Bij mij kwamen de Afrikaanse vroedvrouwenmanieren ook even naar boven en daar schrok ik behoorlijk van…Die van mij vocht werkelijk met heel haar lichaam tegen en het was de normaalste zaak van de wereld om te schoppen en slaan. Het hoofdje zat echt al heel laag, maar ze weigerde mee te persen. Toen ik tot mijn grote schrik (maar eigenlijk had ik het ook wel verwacht) een verschrikkelijk slecht hartje hoorde, werd er maar besloten om haar naar New Mulago te transfereren. Naderhand hoorde ik dat het kindje in de ambulance is geboren, maar ik heb geen idee hoe het afgelopen is met de kleine, maar mijn gevoel zegt me weinig goeds. Dan begint het schuldgevoel toch wel aan je te knagen, hoor…Dan Anneke maar helpen met haar moeder, die ook weigerde te persen en wiens hoofdje ook erg laag zat. Van die situatie kreeg ik dus al een slecht voorgevoel. Uiteindelijk na lang zwoegen werd er dan een jongetje geboren, maar deze was ontzettend slecht en na lang reanimeren en aspireren knapte deze enigszins op, maar ook deze moest naar New Mulago getransfereerd worden. Na een lange dag met weinig goeds dan lekker gegeten @ The Crocodile…

Tot de volgende avonturen!!
Liefs nene

Hamjambo allemaal,

Net terug van een geweldig weekend Jinja, de plek waar de Nijl begint (zegt men). Na een hele week hard gewerkt te hebben (de teller staat nu op 53 bevallingen, ik heb voor mijzelf nu het doel om de verplichte 40 bevallingen te verdubbelen naar 80) werd het tijd voor een weekendje ontspanning. We hebben zaterdag op de Nijl geraft, echt onwijs gaaf!! Ik denk wel een van de coolste dingen die ik ooit gedaan heb in mijn leven. Het was een heerlijke tocht met prachtige natuur. Soms leek het net een droom, zo mooi allemaal :=) Tussen al dat natuurschoon ook nog wat rapids gedaan, wat soms gevaarlijk, maar adrenaline-verwekkend, was. Hahah en soms net zo adembenemend als de natuur om ons heen. Deze morgen dan gekeken naar de zonsopgang (a.k.a. heeel vroeg opstaan), echt heel mooi en romantisch. Oh wat miste ik Roel toen erg…En terwijl de rest nog lag te slapen en bijkomen ben ik gaan zwemmen in de Nijl, een WARME (hahah dat waardeer je echt op zo’n moment) douche genomen en in het zonnetje liggen bakken en wachten tot er iemand ontwaakte. Na een heerlijk ontbijt in de “lodge” daar, nog wat gegeten in een restaurantje met weer een adembenemend uitzicht op Lake Victoria en net via de hectiek van het plaatselijk verkeer hier weer terug thuisgekomen in ons vertrouwde hostel.

Week 3 zit er nu weer op en de tijd vliegt echt voorbij voor mij. Ik weet dat dat voor het thuisfront wat trager gaat, maar ik ben echt ontzettend blij met deze super ervaring hier. Ik kan gewoon niet in woorden uitdrukken hoe mooi het hier is, wat je hier allemaal meemaakt en hoe lief de mensen hier zijn! De resterende 9 weken zullen waarschijnlijk snel zo snel omvliegen…Ik heb net mijn vakantie geboekt (als alles doorgaat natuurlijk, in Afrika weet je dat maar nooit) en over 3 weken gaat het dan gebeuren, op rondreis door Kenia, Tanzania en Zanzibar. Ik kijk er zooo naar uit. Dinsdag komt Evelien, dus we hebben allemaal leuke dingen in het vooruitzicht. Over vooruitzicht gesproken, vandaag is Noelle uitgeteld. Ik ben benieuwd wanneer die kleine gaat komen. Ik wacht vol spanning op het grote nieuws en natuurlijk op al het andere leuke. Ik kijk echt weer uit naar jullie leuke reacties en kaartjes :=) Dat geeft echt een heerlijk gevoel!

Nou lieverds, tot de volgende!!
Dikke kus

hectische week

Hamjambo lieverds van me,

Waar moet ik in godsnaam beginnen deze keer? Bij onze gezellig avondje met de meiden of bij de helse vrijdag…?

Donderdagavond waren we uitgenodigd door Jane en Caroline om bij hun te komen eten (studenten verpleegkunde van antenal). Natuurlijk zeiden we daar geen nee tegen en lieten we ons verrassen. Het was echt onwijs gezellig en ze hebben ons ontzettend verwend met al dat heerlijke eten. Als voorgerecht kregen we thee met gebrande nootjes, erg lekker. Daarna een heerlijk zelfgemaakte fruitcocktaildrankje. En als hoofdgerecht rijst met beef en overheerlijke matokee katokee (ofzoiets dergelijks, in ieder geval de groene bananen met paprika’s, worteltjes en het geheim van iedere huisvrouw Royco). Ik was erg blij dat de stroom was uitgevallen, want onze Nederlandse maagjes zijn niet gewend aan deze grote porties. Ik heb me echt helemaal volgepropt,maar het eten was ook zo onwijs lekker allemaal. Al mis ik Roels lekkere kookkunsten hier wel, dit eten smaakt ook prima :=)

Gister dan weer gewerkt op gyneacologische emergency ward, oftewel doe-iets-aan-de-gevolgen-van-illegale-abortus-kliniek. We starten met de ochtendronde van de dokters en er kwamen al allerlei interessante gevallen rond. Toen moesten we meelopen op de OK voor gynaecologie en daar vielen mijn ogen weer uit. De eerste operatie was een geruptureerde ectopische zwangerschap. Op zich niet zo spectaculair en snel gefixt. Daarna volgde een horroroperatie van een jong meisje, die een illegale abortus had ondergaan en nu een geruptureerde baarmoeder had. Met als gevolg, een foetus vrij in de buikholte…Wat zag die er afschuwelijk uit. Ik kreeg echt de tranen in mijn ogen en kippenvel van die aanblik. Om het drama compleet te maken, was de baarmoeder niet meer te redden en werd deze ook verwijderd. Kortom wat leverde deze illegale abortus dit jonge meisje op? Een dood kind (oke, daar koos ze voor, toen ze naar de abortuskliniek ging..) en onvruchtbaar voor de rest van haar leven. Naderhand kwamen we op de afdeling nog zo’n geval tegen. Er kwam een half dode vrouw binnengereden op de brancard, een bloedspoor achterlatend in de gangen. De dokter voerde middenin de gang een manuele verwijdering uit van de placenta en daarmee was weer iemand gered, die ook had kunnen sterven aan de gevolgen van illegale abortus hier. Ik vind het echt onacceptabel om te zien hoeveel vrouwen hier sterven aan een abortus die niet goed wordt uitgevoerd…
Nog een griezelverhaal van OK. Mevrouw kwam bij uit de narcose, maar het aspiratiemateriaal was verwijderd voor een molazwangerschap bij een 16-jarige meisje. Kortom wat voor situatie creëer je? Een meisje van 16 die ligt af te zien terwijl ze haar baarmoeder leegzuigen, terwijl in de kamer naast haar iemand ligt te stikken in haar eigen braaksel, omdat ze niet kunnen aspireren. Waarop de dokter heel rustig zegt “Oh we are risking her life”. Soms voel ik me zo machteloos hier en wilde ik dat we meer konden doen…Al met al was dit weer een heerlijke werkweek, die voorbij vloog. Volgende week weer kindjes op de wereld zetten. Ik ben benieuwd welke avonturen we dan weer gaan meemaken??

Nu lekker weekend en even niksen. We zitten nu in de bib, wat te werken aan onze literatuurstudie. Net de handwas weer gedaan, die nu hangt te drogen in het zonnetje. Vanavond gaan Momo voor ons koken. Ik ben benieuwd of het Liberische eten net zo lekker is als het Ugandese…Hopelijk houdt die zijn flirtkunsten nu voor zich haha. Ik hou toch alleen van jou, mijn liefste Roel. Don’t worry!!

Fijne vasteloavend allemaal :)
Hele dikke kus!
nene

week 2

Hamjambo luitjes :D

Ondertussen is het alweer een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb, maar er zijn ook niet echt spectaculaire gebeurtenissen geweest. De eerste week blonk daar toch wel in uit, hoor! Maar ik ben ervan overtuigd dat we nog genoeg dingen gaan meemaken, waar onze mond van open valt…
Het weekend waren we vrij (HET antwoord op de vraag) en zijn we Kampala zelf in gegaan. We hebben dus inderdaad ook vrije tijd om van het land te genieten, gelukkig maar! Ik lees ook in al jullie boeken en puzzel er op los in de sudokuboekjes. En het eten smaakt prima, hoor! Zaterdag zijn we naar Garden City (winkelcentrum) en Afrikaans souveniermarktje geweest, waar ik een prachtige Afrikaanse tas heb gescoord. Zondag zijn we naar de Kasubi Tombs gewandeld en daarna hebben we, als echte moslims (MET hoofddoek) een moskee bezocht. Super allemaal!!

Maandag hadden we dan een afspraak met Dr. Nakimulie en hebben we ons programma verder besproken. Die dag keken we een dagje mee op de “abortuskliniek”, erg indrukwekkend allemaal J Niet echt mijn ding, maar interessant voor een keertje. Zo kwam er een uit elkaar gescheurde foetus langs en een niet-echt-lekkere geur van een missed abortion. Het is hartverscheurend om hier de taferelen te zien en achterliggende verhalen te horen. Voor de rest hebben we meegevolgd met studenten medicijnen en hun dagelijkse kost. Dat wil zeggen, bij de mensen zelf hun status bespreken, erg patientvriendelijk allemaal. Dinsdag zijn we gaan werken op antenatal, echt supertof! Ze zien echt ontzettend veel mensen in 1 dag, ongelofelijk…De mensen hier zijn echt te lief voor woorden J en we mogen veel zelfstandig doen. Tijdens de rondleiding kregen we applaus en gejuich van de zwangere mama’s, echt lief! De vroedvrouwen overladen ons met eten en thee. Vandaag weer een supertoffe dag gehad op antenatal. Vandaag het tempo van de Afrikanen meegemaakt, als ze echt haast hebben (en dat komt niet vaak voor…). Ik denk dat ik samen met de dokter wel 100 mama’s heb gezien in 1 uur, dat ging maar door. Ik vind deze afdeling echt heel tof, dus ik ga het wel missen na onze laatste dagje morgen! Hahah hun reactie is ook steeds oh, we will miss you!” Het is ongelofelijk hoe hartverwarmend die lieve mensen zijn…Overigens al jullie reacties doen me ook erg goed! Het is fijn om te weten dat het thuisfront op de hoogte blijft van mijn avonturen is en zo meeleeft.

Nou lieverds, ik kijk alweer uit naar al die lieve reacties! Jullie zijn fantastisch J

Hele dikke kus

eerste Ugandees weekend

Heeej lieve allemaal :)

Even een kleine update. Vandaag zou ik internet op mijn kamer moeten krijgen, maar die man kwam weer niet opdagen, hopelijk morgen. Nu zit ik even buiten en daar werkt het zeer traag. Onze eerste werkweek zit er nu op en ik heb echt al ontzettend veel geleerd en meegemaakt. Ik zie ook dingen waar ik mijn vraagtekens bij plaatst en ik leer veel nieuwe dingen. We leren hier echt te werken met onze handen en ogen en niet met al die technische apparatuur.

Gister begon zeer rustig en saai, maar rond 4 uur barstte de bom (normaal stoppen we rond 3 uur, maar we bleven wat langer en maar goed ook, want ze kwamen handen tekort). In een klein half uurtje deed ik 3 vlotte bevallingen. Bij de laatste was ik zelfs bijna te laat…Die is bijna helemaal zelf geboren, maar helaas deed ze daarna wel een zware postpartumbloeding. Drukdrukdruk dus, maar erg leerzaam allemaal. Ik heb ondertussen al 5 bevallingen zelfstandig gedaan, dus dat betekent dat de “tussenstand” momenteel 39 is, dus nog maar eentje te gaan J Ik ben benieuwd waar we volgende week eindigen. Nu gaan we eerst chapaties (ben benieuwd hoe dat smaakt, mijn eerste echte Ugandees eten) eten en dan naar de stad wandelen en zien wat daar te beleven valt.

Oh voor de actievelingen onder ons. Ik heb het adres nagevraagd en er moeten wat toevoegingen bij, dus hier het volledige adres:
Akamwesi Hostel
Plot no. 29/30 Nkinzi Road Wandegeya
P.O. Box 26744
Renee Weerts – room B023
Kampala, Uganda

Oh, alle kaartjes zijn welkom...op het einde van de 3 maanden moeten de muren vol zijn, dus we hebben er nog veel nodig ;) en ik vind het natuurlijk hartstikke leuk om wat van het thuisfront te horen, want ik mis jullie allemaal!!

Happy Valentine!!
Hahah ik mis je nu wel heel erg, liefje…

Byee lieverds!!

PS. Vier de vasteloavend maar dubbel zo goed, ook voor mij! Ik ga het echt heel erg missen hier...

Uganda :)

Heeej lieverds,

We zitten nu in universitaire bib en hebben internet voorhande om mijn blog EINDELIJK te updaten. Normaal gezien word vanavond het internet op onze kamer geregeld, dus dan kan ik eindelijk weer msnen en hyven met iedereen (als de snelheid dat toelaat natuurlijk!!)
Zondag kwamen we aan in Entebbe en werden opgehaald door James. Na het wachten op de 4 dokters vertrokken we richting Kampala. Ongeveer een uurtje rijden door een prachtig landschap. Het zag er allemaal zo adembenemend uit, maar zodra we in Kampala aankwamen, was het een chaos. Na een nachtje in de kamer beneden verhuisden we naar een kamer met balkon, om de was op te kunnen hangen (ja, je moet hier praktisch denken). We hebben uitzicht op een sloppenwijk, heel bijzonder. Ik sta er van te kijken hoe snel ik me aanpas aan alles hier. Ik vond het in het begin echt wel moeilijk om om te gaan met al die grote verschillen, maar nu dag 5 voelt het allemaal al heel normaal, alsof ik hier al jaren ben. Douchen met koud water is heerlijk. Straatkids aan je hebben hangen, schreeuwend “mazungo mazungo”, is ook een van de normaalste zaken van de wereld. Bedankt worden voor alles wat je doet, klinkt al heel gewoon.

Maandag zijn in het Mulago ziekenhuis geweest en hebben we met Susan besproken wat we allemaal wilde doen. Ondertussen zijn mijn plannen alweer gewijzigd, maar dat komt allemaal wel goed. We zouden dinsdag starten op de antenatal (prenatale raadpleging voor mijn Belgische vrienden of controles voor de bevalling voor mijn Nederlandse vriendjes), maar we eindigden op ward 14, low risk labour ward. In het begin was het allemaal nog chaotisch. Er liggen werkelijk overal vrouwen op bedden en op de grond, die gescheiden worden door enkele gordijntjes. Er lopen ongeveer 3 vroedvrouwen rond en voor de rest alleen maar studenten, de smurfen zoals wij ze noemen (ze hebben namelijk van die prachtige blauwe pakjes aan, overigens hebben de vroedvrouwen prachtige groene jurken). De eerste dag dan maar wat rondgekeken, geholpen en proberen het systeem te zien. Maar tegen het einde van de dag deed ik al mijn eerste bevalling en meteen een HIV-besmette moeder. Het was haar 5de kindje, maar haar contracties waren volledig weggevallen en, omdat ze al 6 uur gebroken vliezen had, ontstond er wat stress op de ward. Normaal gezien had ze moeten bevallen op de high-risk labour ward, maar ze durfden haar niet meer te vervoeren naar beneden. Na lang wachten reageerde ze op de oxytocine en beviel ze vlotjes van een gezonde zoon.
De volgende dag werden we gevraagd of we wilden helpen op de high-risk labour ward, omdat het daar zo druk was. Wij zijn niet de beroerdste, dus wij zijn gaan helpen. Nou, vond ik het al druk op ward 14…niet te geloven wat je daar allemaal ziet. Er zijn allemaal aparte kamertjes en in al die kleine hokjes liggen gigantisch veel vrouwen. De gangen worden volgepropt en zelfs in de wachtkamer bevallen ze. Net aangekomen waren we al getuige van de geboorte van een tweeling. Hoe relaxed ging dat dan? Bij ons was het allang dikke stress geweest, maar hier alles op het gemak. Ik denk dat er misschien wel een uur zat tussen de geboorte van de 2 en ze bleven maar oxytocine geven om die weeën op te wekken. Vervolgens gingen we naar het PET en PROM-hokje om te zien wat daar te beleven is. Anneke deed snel haar eerste bevalling en ik assisteerde haar. Het kindje van 28 weken was erg slecht en we namen het mee om te verzorgen, maar de smurf die het kindje vast had, had niet door hoe ernstig het was (take it easy, like she said), dus ik heb kindje uit haar handen gegrist en naar hokje voor de verzorging gerend. Daar bleek de zuurstof op te zijn en de ambu’s werkten ook niet al te best, dus dan maar naar special unit care (soort neonatologie)…ondertussen waren er al zeker 10 minuten voorbij en dat kindje had pas 1 keer geademd, vlak na de bevalling. Daar aangekomen, moet je eerst je schoenen uit schoppen en dan helemaal alleen beginnen te reanimeren. Werkelijk niemand komt je helpen, je moet alles zelf oplossen. Terwijl de vroedvrouw op zoek ging naar een zuurstofbrilletje en ambu, reanimeerde ik de kleine en uiteindelijk na een half uur kregen we de eerste spontane ademhaling, wat was dat een opluchting zeg!! Terwijl zij verder briefte, liet ik even mijn blik gaan over de ruimte waar ik nu eigenlijk was en toen schrok ik me werkelijk dood. Overal stonden couveuses en in de meeste lagen 2 of 3 kinderen, echt onvoorstelbaar, maar ik voelde me echt thuis tussen al die lieve kleine hummeltjes. Ik wil absoluut ook daar nog wat gaan werken…Ik ging snel terug om Anneke te helpen met de rest, want de mama bloedde ook nogal hevig, maar ondertussen was alles al oke. Ik sloot de dag af met een mooie vlotte bevalling zonder scheuren.
Vandaag een rustig dagje op ward 14 met een ongelofelijke rare langdurige bevalling. Ik denk dat het hoofdje misschien wel een uur gestaan heeft, maar iedereen bleef relaxed. De vroedvrouw schold wat tegen de moeder dat ze goed moest duwen (althans zo klonk het) en uiteindelijk beviel ze dan na 2 uur met een grote knip van een gezonde zoon, genaamd Rainy (haha naar mij vernoemd!! Ze spreken hier mijn naam uit als Rainy, dus ik noem mezelf ook maar zo ondertussen…)

Voor iedereen die kaartjes, cadeautjes en/of overlevingspakketten (hihi) wil sturen, ons adres.
Akamwesi Hostel
P.O. Box 26744
Kampala, Uganda

Tel.: +256312277944
Mob.: +256779387528

Tot de volgende update!! (zal nu sneller proberen, dus hopelijk vanavond internet op de kamer)

Mis jullie!
Hele dikke kus voor jullie allemaal, vooral voor mijn allerallerliefste Roel!!

bijna zover...

Het is bijna zover...het avontuur gaat bijna beginnen. Het voelt alleen nog zo onrealistisch en ik geloof dat het niet echt doordringt dat ik volgende week gewoon aan de andere kant van de wereld zit. Vandaag toch maar eens begonnen met mijn tas in te pakken, iets dat ik het liefst zo lang mogelijk uitstel. Deze week ook gezellig nog een boel vriendinnen gezien en afscheid genomen. Maandag echt gelachen en helemaal bijgekletst met Anouk, gister bij Andrea geweest in haar nieuwe appartementje in Valkenburg. Straksjes komt Roel terug uit het verrre Assen, hahah Assen voelt al ver. Ik vraag me dan ook af hoe Uganda gaat voelen :S. Morgen zie ik mijn Philmaatje Suusje eindelijk weer en vrijdag Laura. 's Avonds dan thuis eten ter afscheid en zaterdag is het dan echt zover. Om 8 uur 's avonds zal ik dat vliegtuig stappen, op naar het verre Afrika. Ik heb er echt onwijs veel zin in en ben echt zo benieuwd wat me daar te wachten staat. Ik ben echt superblij dat ik met Anneke ga, want zij is een echte kenner op dat gebied, in vergelijking met mij als leek...Ik zal zo snel mogelijk iets posten, als ik aangekomen ben en internet werkt. Ik kan bijna niet wachten tot het zaterdag is, maar van de andere kant mag het ook wel even duren...Nu ga ik nog even verder typen aan mijn motivatiebrief voor de decentrale selectie voor geneeskunde. Dat viel dinsdag opeens op de deurmat en dat wil ik dat toch ook nog even geregeld hebben, voordat ik straksjes weg ben. Kortom nog genoeg te doen deze laatste dagen!!

Iedereen bedankt voor alles!!
Dikke kus

nog maar 1 weekje...

Heeej lieverds :)

Zoals beloofd zou ik jullie up-to-date houden...Gister mijn rapport gaan halen en hoera, alles gehaald :=) In juni ben ik gewoon afgestudeerd, een rare gedachte, hoor! Die 3 jaar zijn voorbij gevlogen en eigenlijk ging het allemaal vrij makkelijk (snel afkloppen). Voor degene, die het nog niet wisten, fanatieke Renee gaat doorstuderen. Ik heb me ingeschreven voor geneeskunde in Groningen, dus duimen dat nu wel lukt...maar eerst op stage in Uganda! Gister dus voor de laatste keer in Leuven, alle lieve meisjes van school nog gezien en afscheid genomen. Het is echt raar om te beseffen dat je daar zo lange tijd niet meer zal komen en dat ik alleen nog maar Anneke zal zien, hihi. Maar ik ben er van overtuigd dat dat allemaal goed gaat komen. Gister nog met mevrouw Cresens om de tafel gezeten en die had er ook alle vertrouwen in, dat we veilig en gezond terug mochten komen...hahaha

Vanmorgen met mijn liefste vriendinnetje Penny bijgekletst en ook afscheid genomen. Afgelopen weekend ook mijn opa's en oma's bezocht. Die vonden het maar even wennen dat hun kleinkind zo ver zou zijn voor zo'n lange tijd...Er zijn eigenlijk nog zoveel mensen die ik wil zien voordat ik vertrek naar het verre Afrika, dus volgende week drukdrukdruk, maar helaas zal niet allemaal lukken. Ik ga jullie allemaal heel erg missen!
Vanavond de laatste keer Phil zonder Suusje, dat zal ook niet hetzelfde zijn :(. Morgen het laatste weekend met mijn liefje. Eigenlijk staat alles nu in het teken van afscheid nemen, een raar gevoel. Maar van de andere kant weet ik dat ik iedereen weer terug ga zien na deze geweldige tijd en begin ik echt kriebels te krijgen, als ik denk aan dat mooie warme Afrika.

Lieve allemaal, ik hoop dat ik vele van jullie nog zie deze laatste week en anders, weet dat ik jullie allemaal heel erg zal missen!!

Dikke poen, zoals suusje en ik altijd zeggen (hihi)
nene

2009

Hamjambo!

Zo, tot mijn grote schrik zie ik dat het al bijna 2 maanden geleden is sinds mijn vorige blog (geen goed begin *oeps*). Ondertussen heb ik, na hard zwoegen, bijna alle tentamens afgerond (donderdag volgt het laatste mondeling). Ik ben overigens erg benieuwd wat ik ervan gebakken heb en zal jullie natuurlijk ook op de hoogte houden. Ook ben ik, tijdens mijn examens, erg ziek geweest van alle spuiten en pillen voor Uganda, maar ondertussen ben ik weer helemaal opgekikkerd en ga ik (godzijdank) zonder nevenwerkingen door het leven van de Malaria-pillen (jaja, deze zijn berucht om de hallucinaties en onstuimige dromen, maar ik heb gelukkig nergens last van...joepie!!)
Wat is er verder gebeurd in die 2 maanden? Ik heb een heerlijke vakantie gehad met heerlijke kerstdiners thuis en bij Roel. Tussen kerst en oud & nieuw heb ik samen met Roel Assen, Groningen en Giethoorn onveilig gemaakt en vooral GENOTEN :=) Een week geleden ben ik ook weer een jaartje ouder geworden en mag ik tegenwoordig officieel als volwassene door het leven.

Nu natuurlijk druk met de voorbereidingen...Ondertussen beginnen bij mij de kriebels ook te komen, nog maar 18 dagen. De tijd vliegt echt! Ik kijk er echt naar uit,maar begin meer en meer stil te staan bij alles wat ik ga missen in die 3 maanden. Roel, Roel en Roel (hihi), mijn familie, mijn vrienden en vriendinnen, vasteloavend, mijn vrijdag-Phil-avond, school (NOT) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar natuurlijk heb ik het allemaal graag over voor deze onvergetelijke ervaring!!

Het is nu alweer laat geworden, zie ik, dus ik zal jullie met rust laten.
Ik ga proberen om regelmatiger wat te schrijven.

Liefs xxx Renee