'n dag waarop hoop & wanhoop dichtbij elkaar lagen...

Dromen? Is het fout om dromen te hebben? Ik weet nog goed dat ik in mijn motivatiebrief schreef dat ik de prenatale raadpleging en houding van de vroedvrouwen ten opzichte van de moeders graag zou willen proberen(!) te veranderen. Natuurlijk stond ik er toen al bij stil dat in Afrika veranderingen doorvoeren haast onmogelijk is en ik denk dan ook dat iedereen me maar een dromer vond. De prenatale raadpleging is een fundamenteel probleem en ik vrees dat dit hier nooit opgelost kan worden, omdat niet alleen de medische sector erin betrokken is, maar ook de aanstaande ouders zelf. Er worden momenteel al campagnes gevoerd, maar met te weinig resultaat vind ik persoonlijk. Anneke is hard bezig met een plan om de houding van de vroedvrouwen te veranderen en ik weet zeker dat dit haar gaat lukken. Op onze laatste dag hebben we een lunch met alle vroedvrouwen en dan wordt haar plan voor “midwife of the month” gelanceerd. Spijtig is dat we geen controle kunnen hebben over de uitvoering van het hele plan, maar er zitten een aantal zeer goede en gemotiveerde artsen achter, dus daar moeten we dan maar blindelings op vertrouwen.

Nu mij mijn dromen hier afgepakt zijn, kreeg ik gister een nog betere droom. Ik wil neonatologie hier veranderen, nee verbeteren. Nadat ik vannacht nauwelijks kon slapen door alle gebeurtenissen, spookten er alleen maar scenario’s door mijn hoofd. Hoe is het mogelijk dat moeders met hun piepkleine kindjes naar huis gestuurd worden, omdat ze geen zuurstof en kunstmatige voeding meer nodig hebben, maar wel nog minder dan 1 kilogram wegen? Er wordt dan van ze verwacht dat ze op de spreekuren op dinsdag en vrijdag langskomen om het gewicht op te volgen en eventueel medicatie toe te dienen. Van die gebeurtenis was ik gister getuige en ik schrok van de moeders met hun piepkleine kindertjes in hun armen. Vooral de moeder met haar dode Katja op haar arm zal ik nooit vergeten en die aanblik heeft waarschijnlijk bij mij de twijfels opgeroepen. En dan waarom couveuses gebruiken, als de temperatuur en zuurstofpercentage niet geregeld wordt? Wat is in godsnaam het nut van een couveuse als we ze niet gebruiken? Een mooie glazen huisje voor onze kleine kindertjes? Waarom niet alle kindjes met zuurstof monitoren? Omdat er stopcontacten te weinig zijn, maar ondertussen de kasten wel uitpuilen met duizenden ongebruikte monitoren. Waarom moet ik de monitor bij een “goed kindje” gaan “afpakken” om deze te kunnen gebruiken op een zeer slecht kindje, die overigens enkele minuten later in zuurstofnood kwam en het niet haalde…Had dit voorkomen kunnen harden als er continue monitoring was geweest? Jazeker, daar ben ik van overtuigd! Waarom sta ik te assisteren bij een lumbale punctie (ruggenprik) op een kindje van 27 weken (650 gram) zonder enige vorm van pijnmedicatie? Waarom voel ik mij dan een onmens? Waarom ben ik de enige die met ambu rondrent om kinderen te beademen, als de zuurstofpercentages rond de 20% schommelen? Hoort niet iemand anders dit al gedaan te hebben, voordat ze überhaupt de 60% al bereikt hebben? WAAROM? Ben ik nou een eindeloze dromer? Ben ik nou blind?

Vandaag begon de dag met het ineenstorten van mijn dromen. Eerst ontdekte ik dat het bedje van mijn kindje van gister leeg was. Ze was 10 minuten voordat ik arriveerde overleden aan zuurstoftekort. Eigenlijk was ik uberhaupt al verbaasd dat ze de nacht gehaald had, maar het voelde wel een beetje dubbel dat ze haar bedje net leeg hadden gehaald toen ik aankwam en dat de moeder notabene nog naar me gevraagd had...
Oke dan toch maar beginnen met een positief gevoel en mijn dromen proberen vast te houden. Er lag nog een ander kindje dat ik gister verzorgd had en haar toestand was kortgezegd ook erg zorgwekkend. Ze zag eruit als een mzungo-baby, zoals de dokters grapten, en de meningitis verdween maar niet om een of andere vage reden. Uiteindelijk bleef haar zuurstofgehalte zakken naar 70% en ondanks de CPAP kregen we dit omhoog. Nadat ik samen met de dokter diepe aspiratie en beademing had gedaan, was de dokter moe en moest ik doorgaan met beademen, want ik was nog jong en had nog energie. Ik durf trouwens te wedden dat die hooguit 3 jaar ouder is dan mij. Na een half uur begon ik eens rond te kijken waar die dokternou eigenlijk heen was en vroeg ik wat de bedoeling hiervan was. Hij moest toch met een oplossing komen, maar hij zei ga maar gewoon door en vraag maar iemand anders om over te nemen als je moe bent. Huh? Waarop ik voorzichtig vroeg, intuberen jullie wel eens? Nee dat doen we hier nooit, want we hebben geen beademingstoestel. Op de IC hebben ze dat wel, maar daar weten ze niet hoe ze het moeten gebruiken. Wat? Oke dan, dan ga ik wel verder met beademen, maar ondertussen wist ik allang dat het te laat was, maar je wil niet opgeven en zeker niet als de moeder er ook nog naast komt zitten. Na bijna 2 uur zitten te beademen, met 1 uur met de moeder naast me (dat was pas zwaar!), vroeg ik voorzichtig aan de dokter hoelang die nog door wilde gaan...het was absoluut totaal zinloos! Maar ik hoor niet degene te zijn die beslist om de stekker eruit te trekken....

Dromen zijn bedrog, zegt men vaak! Maar ik ben en blijf dan misschien een dromer, maar ik geloof ook in mijn dromen en vandaag heb ik al enkele zeer kleine veranderingen met veel pijn en moeite weten door te voeren. Onze kindjes worden nu allemaal ingebakerd, zodat ze het baarmoedergevoel terug krijgen met resultaat. Betere hartfrequenties, betere zuurstofpercentages, minder alarmen, minder apnee’s (ademhalingsstop) en zo verder. Ik denk dat ik die gezichten van de dokters en vroedvrouwen niet snel zal vergeten, toen ze het resultaat van een simpel ideetje zagen…
Dan moest er iets veranderen aan het pijnbeleid hier. Hoe kun je in godsnaam een lumbale punctie uitvoeren op zo’n minimensje zonder ook maar te denken aan een pijnstiller? Ik voelde mij een ontzettend slecht mens en voelde pijn van dat kleintje door merg en been gaan. Ik heb vandaag geassisteerd bij het plaatsen van een externe ventrikeldrain (hersendrain), nadat ik op voorhand het kindje suikerwater heb mogen toedienen ter verdoving. De arts geloofde weinig van mijn verhaal dat dit pijnstillend kon werken, maar na lang zeuren keurde hij het dan goed en naderhand was hij blij verrast met het resultaat en hij zal nu in ieder geval bij iedere pijnlijke handeling mijn wondermiddeltje gaan gebruiken. Haha hij heeft niet alleen een middeltje gevonden om het leed wat te verzachten, maar ook een persoonlijke assistente voor zijn invasieve technieken, naar eigen zeggen!
Ook worden er nu enkele (!) couveuses gebruikt om de kindertjes op te warmen. Na een lang pleidooi zag 1 dokter daar misschien wel het nut van in en mocht ik een leeg stopcontact zoeken om de couveuse in te steken met resultaat!

“Dromen kunnen dus wel degelijk waar worden, als je er maar in gelooft en er voor de volle 100% voor wilt gaan! Blijf in je dromen geloven ook al lijkt de weg ernaartoe eindeloos. De weg is met vallen en opstaan, maar met doorzettingsvermogen en vertrouwen zul je het einde van die weg bereiken...” Dat is een boodschap die ik mee wil geven aan jullie allemaal!