weer nieuwe ziekenhuisavonturen...

Heeej lieverds,

Na een ontspannend paasweekendje en nee (antwoord op de vraag van velen) ik heb geen paaseitjes mogen/kunnen zoeken en ja dat heb ik heel erg gemist ;) dit weekend ook het feest van mijn opa & oma en familieconcert van de Claessens-family moeten missen. Dan sta je toch wel erg stil bij alles wat je mist en waar je dolgraag bijgeweest was, maar nog 3 weekjes en dan zit de tijd er al weer op en dat idee bezorgt me kippenvel. Ik wil hier helemaal niet weg, ik wil nog zoveel doen hier.

Nou weer ziekenhuisavonturen, waar vele van jullie al ongeduldig op aan het wachten waren. Vandaag dus gestart op special care unit, oftewel neonatologie. Jeetje, zeg! De toon is vandaag wel gezet, 3 reanimaties en 4 dode kindjes en dan was het nu nog rustig...Ik was voorbereid op het ergste, maar dit is nog erger dan mijn ergste nachtmerries. Qua apparatuur hebben ze vrij veel, maar allemaal van mzungo’s gekregen en de juiste werkwijze kennen ze bij velen ook nog niet, dus dat is al probleem 1. Ik stond versteld van de vele couveuses, monitors en medicatie die ze hier allemaal hebben, zelfs een eigen bloedvoorraad...Maar toch zoveel kindertjes die het niet redden en waarom? Te druk, te dit, te dat...en eigenlijk zijn hun skills gewoon barslecht. Zo sta ik vandaag medicatie toe te dienen aan een kindje en bekijk daarbij het kindje 1 centimeter van mij verwijderd en denk “goh, die ziet bleek...” Check de monitor, zuurstof veel te laag, maar de studente die er notabene medicatie staat toe te dienen, doet helemaal niks. SHOCKING!! Reanimatie nummer 1. Ik ben blij dat wij hierin goed opgeleid zijn en dat ik al wat “geoefend” heb hierin tijdens mijn palliatieve stage, want mzungo’s weten hier alles, dus ho maar dat iemand mij kwam helpen...Gelukkig luisterde de dokter hier wel naar me en kreeg het kindje CPAP (ja, zelfs dat hebben ze hier...btw voor degene die niet thuis zijn in de ziekenhuiswereld, dit is een moderne beademingstechniek). Daarna volgde er nog stressmomenten, waarbij mij vooral het feit dat niemand even een handje willen helpen, mij stoorde, maar die zal ik jullie besparen hahah. Al met al geniet ik volop van het werk hier en krijg ik een kick van al die stressmomenten hier en moet ik soms een traantje wegpinken, als onze hulp te laat is....

Tot de volgende avonturen!
xxxxx