Hamjambo lieverds van me,
Waar moet ik in godsnaam beginnen deze keer? Bij onze gezellig avondje met de meiden of bij de helse vrijdag…?
Donderdagavond waren we uitgenodigd door Jane en Caroline om bij hun te komen eten (studenten verpleegkunde van antenal). Natuurlijk zeiden we daar geen nee tegen en lieten we ons verrassen. Het was echt onwijs gezellig en ze hebben ons ontzettend verwend met al dat heerlijke eten. Als voorgerecht kregen we thee met gebrande nootjes, erg lekker. Daarna een heerlijk zelfgemaakte fruitcocktaildrankje. En als hoofdgerecht rijst met beef en overheerlijke matokee katokee (ofzoiets dergelijks, in ieder geval de groene bananen met paprika’s, worteltjes en het geheim van iedere huisvrouw Royco). Ik was erg blij dat de stroom was uitgevallen, want onze Nederlandse maagjes zijn niet gewend aan deze grote porties. Ik heb me echt helemaal volgepropt,maar het eten was ook zo onwijs lekker allemaal. Al mis ik Roels lekkere kookkunsten hier wel, dit eten smaakt ook prima :=)
Gister dan weer gewerkt op gyneacologische emergency ward, oftewel doe-iets-aan-de-gevolgen-van-illegale-abortus-kliniek. We starten met de ochtendronde van de dokters en er kwamen al allerlei interessante gevallen rond. Toen moesten we meelopen op de OK voor gynaecologie en daar vielen mijn ogen weer uit. De eerste operatie was een geruptureerde ectopische zwangerschap. Op zich niet zo spectaculair en snel gefixt. Daarna volgde een horroroperatie van een jong meisje, die een illegale abortus had ondergaan en nu een geruptureerde baarmoeder had. Met als gevolg, een foetus vrij in de buikholte…Wat zag die er afschuwelijk uit. Ik kreeg echt de tranen in mijn ogen en kippenvel van die aanblik. Om het drama compleet te maken, was de baarmoeder niet meer te redden en werd deze ook verwijderd. Kortom wat leverde deze illegale abortus dit jonge meisje op? Een dood kind (oke, daar koos ze voor, toen ze naar de abortuskliniek ging..) en onvruchtbaar voor de rest van haar leven. Naderhand kwamen we op de afdeling nog zo’n geval tegen. Er kwam een half dode vrouw binnengereden op de brancard, een bloedspoor achterlatend in de gangen. De dokter voerde middenin de gang een manuele verwijdering uit van de placenta en daarmee was weer iemand gered, die ook had kunnen sterven aan de gevolgen van illegale abortus hier. Ik vind het echt onacceptabel om te zien hoeveel vrouwen hier sterven aan een abortus die niet goed wordt uitgevoerd…
Nog een griezelverhaal van OK. Mevrouw kwam bij uit de narcose, maar het aspiratiemateriaal was verwijderd voor een molazwangerschap bij een 16-jarige meisje. Kortom wat voor situatie creëer je? Een meisje van 16 die ligt af te zien terwijl ze haar baarmoeder leegzuigen, terwijl in de kamer naast haar iemand ligt te stikken in haar eigen braaksel, omdat ze niet kunnen aspireren. Waarop de dokter heel rustig zegt “Oh we are risking her life”. Soms voel ik me zo machteloos hier en wilde ik dat we meer konden doen…Al met al was dit weer een heerlijke werkweek, die voorbij vloog. Volgende week weer kindjes op de wereld zetten. Ik ben benieuwd welke avonturen we dan weer gaan meemaken??
Nu lekker weekend en even niksen. We zitten nu in de bib, wat te werken aan onze literatuurstudie. Net de handwas weer gedaan, die nu hangt te drogen in het zonnetje. Vanavond gaan Momo voor ons koken. Ik ben benieuwd of het Liberische eten net zo lekker is als het Ugandese…Hopelijk houdt die zijn flirtkunsten nu voor zich haha. Ik hou toch alleen van jou, mijn liefste Roel. Don’t worry!!
Fijne vasteloavend allemaal :)
Hele dikke kus!
nene
zaterdag 21 februari 2009
woensdag 18 februari 2009
week 2
Hamjambo luitjes :D
Ondertussen is het alweer een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb, maar er zijn ook niet echt spectaculaire gebeurtenissen geweest. De eerste week blonk daar toch wel in uit, hoor! Maar ik ben ervan overtuigd dat we nog genoeg dingen gaan meemaken, waar onze mond van open valt…
Het weekend waren we vrij (HET antwoord op de vraag) en zijn we Kampala zelf in gegaan. We hebben dus inderdaad ook vrije tijd om van het land te genieten, gelukkig maar! Ik lees ook in al jullie boeken en puzzel er op los in de sudokuboekjes. En het eten smaakt prima, hoor! Zaterdag zijn we naar Garden City (winkelcentrum) en Afrikaans souveniermarktje geweest, waar ik een prachtige Afrikaanse tas heb gescoord. Zondag zijn we naar de Kasubi Tombs gewandeld en daarna hebben we, als echte moslims (MET hoofddoek) een moskee bezocht. Super allemaal!!
Maandag hadden we dan een afspraak met Dr. Nakimulie en hebben we ons programma verder besproken. Die dag keken we een dagje mee op de “abortuskliniek”, erg indrukwekkend allemaal J Niet echt mijn ding, maar interessant voor een keertje. Zo kwam er een uit elkaar gescheurde foetus langs en een niet-echt-lekkere geur van een missed abortion. Het is hartverscheurend om hier de taferelen te zien en achterliggende verhalen te horen. Voor de rest hebben we meegevolgd met studenten medicijnen en hun dagelijkse kost. Dat wil zeggen, bij de mensen zelf hun status bespreken, erg patientvriendelijk allemaal. Dinsdag zijn we gaan werken op antenatal, echt supertof! Ze zien echt ontzettend veel mensen in 1 dag, ongelofelijk…De mensen hier zijn echt te lief voor woorden J en we mogen veel zelfstandig doen. Tijdens de rondleiding kregen we applaus en gejuich van de zwangere mama’s, echt lief! De vroedvrouwen overladen ons met eten en thee. Vandaag weer een supertoffe dag gehad op antenatal. Vandaag het tempo van de Afrikanen meegemaakt, als ze echt haast hebben (en dat komt niet vaak voor…). Ik denk dat ik samen met de dokter wel 100 mama’s heb gezien in 1 uur, dat ging maar door. Ik vind deze afdeling echt heel tof, dus ik ga het wel missen na onze laatste dagje morgen! Hahah hun reactie is ook steeds oh, we will miss you!” Het is ongelofelijk hoe hartverwarmend die lieve mensen zijn…Overigens al jullie reacties doen me ook erg goed! Het is fijn om te weten dat het thuisfront op de hoogte blijft van mijn avonturen is en zo meeleeft.
Nou lieverds, ik kijk alweer uit naar al die lieve reacties! Jullie zijn fantastisch J
Hele dikke kus
Ondertussen is het alweer een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb, maar er zijn ook niet echt spectaculaire gebeurtenissen geweest. De eerste week blonk daar toch wel in uit, hoor! Maar ik ben ervan overtuigd dat we nog genoeg dingen gaan meemaken, waar onze mond van open valt…
Het weekend waren we vrij (HET antwoord op de vraag) en zijn we Kampala zelf in gegaan. We hebben dus inderdaad ook vrije tijd om van het land te genieten, gelukkig maar! Ik lees ook in al jullie boeken en puzzel er op los in de sudokuboekjes. En het eten smaakt prima, hoor! Zaterdag zijn we naar Garden City (winkelcentrum) en Afrikaans souveniermarktje geweest, waar ik een prachtige Afrikaanse tas heb gescoord. Zondag zijn we naar de Kasubi Tombs gewandeld en daarna hebben we, als echte moslims (MET hoofddoek) een moskee bezocht. Super allemaal!!
Maandag hadden we dan een afspraak met Dr. Nakimulie en hebben we ons programma verder besproken. Die dag keken we een dagje mee op de “abortuskliniek”, erg indrukwekkend allemaal J Niet echt mijn ding, maar interessant voor een keertje. Zo kwam er een uit elkaar gescheurde foetus langs en een niet-echt-lekkere geur van een missed abortion. Het is hartverscheurend om hier de taferelen te zien en achterliggende verhalen te horen. Voor de rest hebben we meegevolgd met studenten medicijnen en hun dagelijkse kost. Dat wil zeggen, bij de mensen zelf hun status bespreken, erg patientvriendelijk allemaal. Dinsdag zijn we gaan werken op antenatal, echt supertof! Ze zien echt ontzettend veel mensen in 1 dag, ongelofelijk…De mensen hier zijn echt te lief voor woorden J en we mogen veel zelfstandig doen. Tijdens de rondleiding kregen we applaus en gejuich van de zwangere mama’s, echt lief! De vroedvrouwen overladen ons met eten en thee. Vandaag weer een supertoffe dag gehad op antenatal. Vandaag het tempo van de Afrikanen meegemaakt, als ze echt haast hebben (en dat komt niet vaak voor…). Ik denk dat ik samen met de dokter wel 100 mama’s heb gezien in 1 uur, dat ging maar door. Ik vind deze afdeling echt heel tof, dus ik ga het wel missen na onze laatste dagje morgen! Hahah hun reactie is ook steeds oh, we will miss you!” Het is ongelofelijk hoe hartverwarmend die lieve mensen zijn…Overigens al jullie reacties doen me ook erg goed! Het is fijn om te weten dat het thuisfront op de hoogte blijft van mijn avonturen is en zo meeleeft.
Nou lieverds, ik kijk alweer uit naar al die lieve reacties! Jullie zijn fantastisch J
Hele dikke kus
zaterdag 14 februari 2009
eerste Ugandees weekend
Heeej lieve allemaal :)
Even een kleine update. Vandaag zou ik internet op mijn kamer moeten krijgen, maar die man kwam weer niet opdagen, hopelijk morgen. Nu zit ik even buiten en daar werkt het zeer traag. Onze eerste werkweek zit er nu op en ik heb echt al ontzettend veel geleerd en meegemaakt. Ik zie ook dingen waar ik mijn vraagtekens bij plaatst en ik leer veel nieuwe dingen. We leren hier echt te werken met onze handen en ogen en niet met al die technische apparatuur.
Gister begon zeer rustig en saai, maar rond 4 uur barstte de bom (normaal stoppen we rond 3 uur, maar we bleven wat langer en maar goed ook, want ze kwamen handen tekort). In een klein half uurtje deed ik 3 vlotte bevallingen. Bij de laatste was ik zelfs bijna te laat…Die is bijna helemaal zelf geboren, maar helaas deed ze daarna wel een zware postpartumbloeding. Drukdrukdruk dus, maar erg leerzaam allemaal. Ik heb ondertussen al 5 bevallingen zelfstandig gedaan, dus dat betekent dat de “tussenstand” momenteel 39 is, dus nog maar eentje te gaan J Ik ben benieuwd waar we volgende week eindigen. Nu gaan we eerst chapaties (ben benieuwd hoe dat smaakt, mijn eerste echte Ugandees eten) eten en dan naar de stad wandelen en zien wat daar te beleven valt.
Oh voor de actievelingen onder ons. Ik heb het adres nagevraagd en er moeten wat toevoegingen bij, dus hier het volledige adres:
Akamwesi Hostel
Plot no. 29/30 Nkinzi Road Wandegeya
P.O. Box 26744
Renee Weerts – room B023
Kampala, Uganda
Oh, alle kaartjes zijn welkom...op het einde van de 3 maanden moeten de muren vol zijn, dus we hebben er nog veel nodig ;) en ik vind het natuurlijk hartstikke leuk om wat van het thuisfront te horen, want ik mis jullie allemaal!!
Happy Valentine!!
Hahah ik mis je nu wel heel erg, liefje…
Byee lieverds!!
PS. Vier de vasteloavend maar dubbel zo goed, ook voor mij! Ik ga het echt heel erg missen hier...
Even een kleine update. Vandaag zou ik internet op mijn kamer moeten krijgen, maar die man kwam weer niet opdagen, hopelijk morgen. Nu zit ik even buiten en daar werkt het zeer traag. Onze eerste werkweek zit er nu op en ik heb echt al ontzettend veel geleerd en meegemaakt. Ik zie ook dingen waar ik mijn vraagtekens bij plaatst en ik leer veel nieuwe dingen. We leren hier echt te werken met onze handen en ogen en niet met al die technische apparatuur.
Gister begon zeer rustig en saai, maar rond 4 uur barstte de bom (normaal stoppen we rond 3 uur, maar we bleven wat langer en maar goed ook, want ze kwamen handen tekort). In een klein half uurtje deed ik 3 vlotte bevallingen. Bij de laatste was ik zelfs bijna te laat…Die is bijna helemaal zelf geboren, maar helaas deed ze daarna wel een zware postpartumbloeding. Drukdrukdruk dus, maar erg leerzaam allemaal. Ik heb ondertussen al 5 bevallingen zelfstandig gedaan, dus dat betekent dat de “tussenstand” momenteel 39 is, dus nog maar eentje te gaan J Ik ben benieuwd waar we volgende week eindigen. Nu gaan we eerst chapaties (ben benieuwd hoe dat smaakt, mijn eerste echte Ugandees eten) eten en dan naar de stad wandelen en zien wat daar te beleven valt.
Oh voor de actievelingen onder ons. Ik heb het adres nagevraagd en er moeten wat toevoegingen bij, dus hier het volledige adres:
Akamwesi Hostel
Plot no. 29/30 Nkinzi Road Wandegeya
P.O. Box 26744
Renee Weerts – room B023
Kampala, Uganda
Oh, alle kaartjes zijn welkom...op het einde van de 3 maanden moeten de muren vol zijn, dus we hebben er nog veel nodig ;) en ik vind het natuurlijk hartstikke leuk om wat van het thuisfront te horen, want ik mis jullie allemaal!!
Happy Valentine!!
Hahah ik mis je nu wel heel erg, liefje…
Byee lieverds!!
PS. Vier de vasteloavend maar dubbel zo goed, ook voor mij! Ik ga het echt heel erg missen hier...
donderdag 12 februari 2009
Uganda :)
Heeej lieverds,
We zitten nu in universitaire bib en hebben internet voorhande om mijn blog EINDELIJK te updaten. Normaal gezien word vanavond het internet op onze kamer geregeld, dus dan kan ik eindelijk weer msnen en hyven met iedereen (als de snelheid dat toelaat natuurlijk!!)
Zondag kwamen we aan in Entebbe en werden opgehaald door James. Na het wachten op de 4 dokters vertrokken we richting Kampala. Ongeveer een uurtje rijden door een prachtig landschap. Het zag er allemaal zo adembenemend uit, maar zodra we in Kampala aankwamen, was het een chaos. Na een nachtje in de kamer beneden verhuisden we naar een kamer met balkon, om de was op te kunnen hangen (ja, je moet hier praktisch denken). We hebben uitzicht op een sloppenwijk, heel bijzonder. Ik sta er van te kijken hoe snel ik me aanpas aan alles hier. Ik vond het in het begin echt wel moeilijk om om te gaan met al die grote verschillen, maar nu dag 5 voelt het allemaal al heel normaal, alsof ik hier al jaren ben. Douchen met koud water is heerlijk. Straatkids aan je hebben hangen, schreeuwend “mazungo mazungo”, is ook een van de normaalste zaken van de wereld. Bedankt worden voor alles wat je doet, klinkt al heel gewoon.
Maandag zijn in het Mulago ziekenhuis geweest en hebben we met Susan besproken wat we allemaal wilde doen. Ondertussen zijn mijn plannen alweer gewijzigd, maar dat komt allemaal wel goed. We zouden dinsdag starten op de antenatal (prenatale raadpleging voor mijn Belgische vrienden of controles voor de bevalling voor mijn Nederlandse vriendjes), maar we eindigden op ward 14, low risk labour ward. In het begin was het allemaal nog chaotisch. Er liggen werkelijk overal vrouwen op bedden en op de grond, die gescheiden worden door enkele gordijntjes. Er lopen ongeveer 3 vroedvrouwen rond en voor de rest alleen maar studenten, de smurfen zoals wij ze noemen (ze hebben namelijk van die prachtige blauwe pakjes aan, overigens hebben de vroedvrouwen prachtige groene jurken). De eerste dag dan maar wat rondgekeken, geholpen en proberen het systeem te zien. Maar tegen het einde van de dag deed ik al mijn eerste bevalling en meteen een HIV-besmette moeder. Het was haar 5de kindje, maar haar contracties waren volledig weggevallen en, omdat ze al 6 uur gebroken vliezen had, ontstond er wat stress op de ward. Normaal gezien had ze moeten bevallen op de high-risk labour ward, maar ze durfden haar niet meer te vervoeren naar beneden. Na lang wachten reageerde ze op de oxytocine en beviel ze vlotjes van een gezonde zoon.
De volgende dag werden we gevraagd of we wilden helpen op de high-risk labour ward, omdat het daar zo druk was. Wij zijn niet de beroerdste, dus wij zijn gaan helpen. Nou, vond ik het al druk op ward 14…niet te geloven wat je daar allemaal ziet. Er zijn allemaal aparte kamertjes en in al die kleine hokjes liggen gigantisch veel vrouwen. De gangen worden volgepropt en zelfs in de wachtkamer bevallen ze. Net aangekomen waren we al getuige van de geboorte van een tweeling. Hoe relaxed ging dat dan? Bij ons was het allang dikke stress geweest, maar hier alles op het gemak. Ik denk dat er misschien wel een uur zat tussen de geboorte van de 2 en ze bleven maar oxytocine geven om die weeën op te wekken. Vervolgens gingen we naar het PET en PROM-hokje om te zien wat daar te beleven is. Anneke deed snel haar eerste bevalling en ik assisteerde haar. Het kindje van 28 weken was erg slecht en we namen het mee om te verzorgen, maar de smurf die het kindje vast had, had niet door hoe ernstig het was (take it easy, like she said), dus ik heb kindje uit haar handen gegrist en naar hokje voor de verzorging gerend. Daar bleek de zuurstof op te zijn en de ambu’s werkten ook niet al te best, dus dan maar naar special unit care (soort neonatologie)…ondertussen waren er al zeker 10 minuten voorbij en dat kindje had pas 1 keer geademd, vlak na de bevalling. Daar aangekomen, moet je eerst je schoenen uit schoppen en dan helemaal alleen beginnen te reanimeren. Werkelijk niemand komt je helpen, je moet alles zelf oplossen. Terwijl de vroedvrouw op zoek ging naar een zuurstofbrilletje en ambu, reanimeerde ik de kleine en uiteindelijk na een half uur kregen we de eerste spontane ademhaling, wat was dat een opluchting zeg!! Terwijl zij verder briefte, liet ik even mijn blik gaan over de ruimte waar ik nu eigenlijk was en toen schrok ik me werkelijk dood. Overal stonden couveuses en in de meeste lagen 2 of 3 kinderen, echt onvoorstelbaar, maar ik voelde me echt thuis tussen al die lieve kleine hummeltjes. Ik wil absoluut ook daar nog wat gaan werken…Ik ging snel terug om Anneke te helpen met de rest, want de mama bloedde ook nogal hevig, maar ondertussen was alles al oke. Ik sloot de dag af met een mooie vlotte bevalling zonder scheuren.
Vandaag een rustig dagje op ward 14 met een ongelofelijke rare langdurige bevalling. Ik denk dat het hoofdje misschien wel een uur gestaan heeft, maar iedereen bleef relaxed. De vroedvrouw schold wat tegen de moeder dat ze goed moest duwen (althans zo klonk het) en uiteindelijk beviel ze dan na 2 uur met een grote knip van een gezonde zoon, genaamd Rainy (haha naar mij vernoemd!! Ze spreken hier mijn naam uit als Rainy, dus ik noem mezelf ook maar zo ondertussen…)
Voor iedereen die kaartjes, cadeautjes en/of overlevingspakketten (hihi) wil sturen, ons adres.
Akamwesi Hostel
P.O. Box 26744
Kampala, Uganda
Tel.: +256312277944
Mob.: +256779387528
Tot de volgende update!! (zal nu sneller proberen, dus hopelijk vanavond internet op de kamer)
Mis jullie!
Hele dikke kus voor jullie allemaal, vooral voor mijn allerallerliefste Roel!!
We zitten nu in universitaire bib en hebben internet voorhande om mijn blog EINDELIJK te updaten. Normaal gezien word vanavond het internet op onze kamer geregeld, dus dan kan ik eindelijk weer msnen en hyven met iedereen (als de snelheid dat toelaat natuurlijk!!)
Zondag kwamen we aan in Entebbe en werden opgehaald door James. Na het wachten op de 4 dokters vertrokken we richting Kampala. Ongeveer een uurtje rijden door een prachtig landschap. Het zag er allemaal zo adembenemend uit, maar zodra we in Kampala aankwamen, was het een chaos. Na een nachtje in de kamer beneden verhuisden we naar een kamer met balkon, om de was op te kunnen hangen (ja, je moet hier praktisch denken). We hebben uitzicht op een sloppenwijk, heel bijzonder. Ik sta er van te kijken hoe snel ik me aanpas aan alles hier. Ik vond het in het begin echt wel moeilijk om om te gaan met al die grote verschillen, maar nu dag 5 voelt het allemaal al heel normaal, alsof ik hier al jaren ben. Douchen met koud water is heerlijk. Straatkids aan je hebben hangen, schreeuwend “mazungo mazungo”, is ook een van de normaalste zaken van de wereld. Bedankt worden voor alles wat je doet, klinkt al heel gewoon.
Maandag zijn in het Mulago ziekenhuis geweest en hebben we met Susan besproken wat we allemaal wilde doen. Ondertussen zijn mijn plannen alweer gewijzigd, maar dat komt allemaal wel goed. We zouden dinsdag starten op de antenatal (prenatale raadpleging voor mijn Belgische vrienden of controles voor de bevalling voor mijn Nederlandse vriendjes), maar we eindigden op ward 14, low risk labour ward. In het begin was het allemaal nog chaotisch. Er liggen werkelijk overal vrouwen op bedden en op de grond, die gescheiden worden door enkele gordijntjes. Er lopen ongeveer 3 vroedvrouwen rond en voor de rest alleen maar studenten, de smurfen zoals wij ze noemen (ze hebben namelijk van die prachtige blauwe pakjes aan, overigens hebben de vroedvrouwen prachtige groene jurken). De eerste dag dan maar wat rondgekeken, geholpen en proberen het systeem te zien. Maar tegen het einde van de dag deed ik al mijn eerste bevalling en meteen een HIV-besmette moeder. Het was haar 5de kindje, maar haar contracties waren volledig weggevallen en, omdat ze al 6 uur gebroken vliezen had, ontstond er wat stress op de ward. Normaal gezien had ze moeten bevallen op de high-risk labour ward, maar ze durfden haar niet meer te vervoeren naar beneden. Na lang wachten reageerde ze op de oxytocine en beviel ze vlotjes van een gezonde zoon.
De volgende dag werden we gevraagd of we wilden helpen op de high-risk labour ward, omdat het daar zo druk was. Wij zijn niet de beroerdste, dus wij zijn gaan helpen. Nou, vond ik het al druk op ward 14…niet te geloven wat je daar allemaal ziet. Er zijn allemaal aparte kamertjes en in al die kleine hokjes liggen gigantisch veel vrouwen. De gangen worden volgepropt en zelfs in de wachtkamer bevallen ze. Net aangekomen waren we al getuige van de geboorte van een tweeling. Hoe relaxed ging dat dan? Bij ons was het allang dikke stress geweest, maar hier alles op het gemak. Ik denk dat er misschien wel een uur zat tussen de geboorte van de 2 en ze bleven maar oxytocine geven om die weeën op te wekken. Vervolgens gingen we naar het PET en PROM-hokje om te zien wat daar te beleven is. Anneke deed snel haar eerste bevalling en ik assisteerde haar. Het kindje van 28 weken was erg slecht en we namen het mee om te verzorgen, maar de smurf die het kindje vast had, had niet door hoe ernstig het was (take it easy, like she said), dus ik heb kindje uit haar handen gegrist en naar hokje voor de verzorging gerend. Daar bleek de zuurstof op te zijn en de ambu’s werkten ook niet al te best, dus dan maar naar special unit care (soort neonatologie)…ondertussen waren er al zeker 10 minuten voorbij en dat kindje had pas 1 keer geademd, vlak na de bevalling. Daar aangekomen, moet je eerst je schoenen uit schoppen en dan helemaal alleen beginnen te reanimeren. Werkelijk niemand komt je helpen, je moet alles zelf oplossen. Terwijl de vroedvrouw op zoek ging naar een zuurstofbrilletje en ambu, reanimeerde ik de kleine en uiteindelijk na een half uur kregen we de eerste spontane ademhaling, wat was dat een opluchting zeg!! Terwijl zij verder briefte, liet ik even mijn blik gaan over de ruimte waar ik nu eigenlijk was en toen schrok ik me werkelijk dood. Overal stonden couveuses en in de meeste lagen 2 of 3 kinderen, echt onvoorstelbaar, maar ik voelde me echt thuis tussen al die lieve kleine hummeltjes. Ik wil absoluut ook daar nog wat gaan werken…Ik ging snel terug om Anneke te helpen met de rest, want de mama bloedde ook nogal hevig, maar ondertussen was alles al oke. Ik sloot de dag af met een mooie vlotte bevalling zonder scheuren.
Vandaag een rustig dagje op ward 14 met een ongelofelijke rare langdurige bevalling. Ik denk dat het hoofdje misschien wel een uur gestaan heeft, maar iedereen bleef relaxed. De vroedvrouw schold wat tegen de moeder dat ze goed moest duwen (althans zo klonk het) en uiteindelijk beviel ze dan na 2 uur met een grote knip van een gezonde zoon, genaamd Rainy (haha naar mij vernoemd!! Ze spreken hier mijn naam uit als Rainy, dus ik noem mezelf ook maar zo ondertussen…)
Voor iedereen die kaartjes, cadeautjes en/of overlevingspakketten (hihi) wil sturen, ons adres.
Akamwesi Hostel
P.O. Box 26744
Kampala, Uganda
Tel.: +256312277944
Mob.: +256779387528
Tot de volgende update!! (zal nu sneller proberen, dus hopelijk vanavond internet op de kamer)
Mis jullie!
Hele dikke kus voor jullie allemaal, vooral voor mijn allerallerliefste Roel!!
woensdag 4 februari 2009
bijna zover...
Het is bijna zover...het avontuur gaat bijna beginnen. Het voelt alleen nog zo onrealistisch en ik geloof dat het niet echt doordringt dat ik volgende week gewoon aan de andere kant van de wereld zit. Vandaag toch maar eens begonnen met mijn tas in te pakken, iets dat ik het liefst zo lang mogelijk uitstel. Deze week ook gezellig nog een boel vriendinnen gezien en afscheid genomen. Maandag echt gelachen en helemaal bijgekletst met Anouk, gister bij Andrea geweest in haar nieuwe appartementje in Valkenburg. Straksjes komt Roel terug uit het verrre Assen, hahah Assen voelt al ver. Ik vraag me dan ook af hoe Uganda gaat voelen :S. Morgen zie ik mijn Philmaatje Suusje eindelijk weer en vrijdag Laura. 's Avonds dan thuis eten ter afscheid en zaterdag is het dan echt zover. Om 8 uur 's avonds zal ik dat vliegtuig stappen, op naar het verre Afrika. Ik heb er echt onwijs veel zin in en ben echt zo benieuwd wat me daar te wachten staat. Ik ben echt superblij dat ik met Anneke ga, want zij is een echte kenner op dat gebied, in vergelijking met mij als leek...Ik zal zo snel mogelijk iets posten, als ik aangekomen ben en internet werkt. Ik kan bijna niet wachten tot het zaterdag is, maar van de andere kant mag het ook wel even duren...Nu ga ik nog even verder typen aan mijn motivatiebrief voor de decentrale selectie voor geneeskunde. Dat viel dinsdag opeens op de deurmat en dat wil ik dat toch ook nog even geregeld hebben, voordat ik straksjes weg ben. Kortom nog genoeg te doen deze laatste dagen!!
Iedereen bedankt voor alles!!
Dikke kus
Iedereen bedankt voor alles!!
Dikke kus
Abonneren op:
Posts (Atom)
