Heeej lieve allemaal,
Ik zit nu in Nairobi en heb hier vrij snel internet tot mijn beschrikking, dus even tijd voor een lange update over mijn reis tot nu toe. Ik ben blij dat ik alles opgeschreven heb in mijn agenda, want ik maak hier zoveel mee dat het gewoon te veel is om te onthouden.
Vrijdag 20 maart
's morgens in alle vroegte vertrekken we richting Kisumu. De busreis ging door prachtige landschappen, die per seconden leken te veranderen. 's Middags kwamen we aan en, nadat ik mij geinstalleerd had in mijn schattig hotelletje, ging ik op weg naar Impala Sanctuary. Hier zag ik mijn eerste wilde dieren en reken maar dat ik deze niet snel zal vergeten. Waar moet ik beginnen? De arme dieren, die daar in kleine kooien zitten opgesloten, omdat ze geen vader of moeder meer hebben? Eigenlijk was het maar een trieste gebeurtenis, maar dit werd goedgemaakt door de ontmoeting met de leeuw. Terwijl ik daar rondliep en aanpapte met de verzorger, werd ik uitgenodigd om de dieren mee te gaan voeren. Ja natuurlijk wil ik dat wel en zo gebeurde het dan ik op 1 meter afstand van een leeuw stond. Reken maar dat ik doodsbang was, maar de leeuw genoot meer van de zon dan van het idee dat die mij in 1 hap kon doden en opeten hahah...Verder de cheeta, luipaarden, aapjes, struisvogel en nog veel meer gevoerd en te dicht bij mogen staan.
Zaterdag 21 maart
's morgensvroeg stond ik op de stoep bij Anneke om nijlpaarden te gaan spotten met nog wat andere meiden. Ik sta hier iedere keer weer versteld van de grote van die beesten. Jeetje, in de dierentuin lijken ze maar klein, maar in het echt zijn ze echt supergroot en doodseng. Hhaha ik begin toch ook al wel een beetje knikkende knietjes te krijgen bij het idee dat ik ze van heel dichtbij ga zie op safari...
Vervolgens nog het Kisumu museum bezocht, erg interessant, met ook hier weer veel dieren...Nog wat cadeau's gescoord op de plaatselijke markt en na de lange wandeling, via de moskee, heerlijk gegeten en de nachtbus genomen naar Mombasa.
Zondag 22 maart
De hele nacht in een bus gezeten die alleen maar op en neer hobbelde, maar toch lekker kunnen slapen en bij de aanblik van de zee was ik meteen wakker. Na nog een lange rit naar de stranden zuidelijk van Mombasa, heb ik lekker geluierd op het strand en wat gekletst met de plaatselijke beachboys en na een romantisch diner op het strand dan heerlijk in slaap gevallen in mijn eigen huisje, met aapjes in de tuin.
Maandag 23 maart
Maandag kwam een andere droom van mij in vervulling. Na een prachtige tocht naar Wasini Island per matatu en boot, zwom ik met dolfijnen en snorkelden we bij een prachtige koraalrif. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Oh en pap, ik heb stiekem wat schelpen voor je opgedoken van de zeebodem. Na deze heerlijke ervaring dinsdag dan maar gerelaxt op het strand en 's avonds wat gegeten met Esther en toen gaan stappen met Mario en een handjevol beachboys.
Woensdag 25 maart
Woensdag was het tijd om te verkassen naar de stranden noordelijk van Mombasa. Hahah het klinkt nu allemaal heel simpel, maar het kost toch aardig wat uurtjes om hier van de ene plaats naar de andere te reizen...Maar een paar bloedhete uurtjes in de auto, kon ik uitpuffen op het strand en ben ik de giraffen gaan voeren in Baobab Adventuren. Na een paar uurtjes aan het zwembad dan naar Jumba La Mtwana gegaan, maar om daar te komen was een groot avontuur. Eigenlijk vroeg ik het onmogelijke van mijn bodda-driver en had hij geen idee waar hij heen moest. Dus nadat we aan veel mensen (voornamelijk Afrikaanse jongens die je graag komen helpen en vanalles aanbieden) de weg gevraagd hadden, kwamen we langs een school, waar hj de weg ging vragen en iok met de plaatselijke jeugd bijgekletst en geknuffeld heb. Hahaha die kinderen waren echt hartverwarmend. Onverwachts bereikten we dan toch de ruines, super mooi gelegen aan het strand.
Donderdag 26 maart
Donderdag wilde ik dan toch een paar uurtjes doorbrengen in Mombasa zelf, dus op naar Mombasa. 's avonds zou ik met de bus doorgaan naar Nairobi, dus ik had maar een paar uurtjes om alles te zien, dus in sneltreinvaart naar Fort Jesus, Old Town, mosque, Oriental building en Holy Ghost Cathedral. 's Avonds dan gegeten met David en Kima, waar de gesprekken met de minuut interessanter werden, maar ik was toch blij toen mijn bus kwam om naar Nairobi te vertrekken...
Vrijdag 27 maart
Deze dag was echt super hectisch en druk. Ik voelde me totaal niet thuis in Nairobi en ook niet bepaald veilig. Dit voelt niet als Afrika, maar eerder als Europa ofzo. Rellen, overvallen. Ik snap wel waarom ze dit Nairobbery noemen...
Nadat ik 's morgensvroeg aankwam in Nairobi en mijn geinstalleerd had in het veel te luxe hotel (2 verdiepingen-kamer, zwembad op het dak...maar daar betaal je dan ook wel voor!!) en nog een paar uurtjes bijgeslapen had, ging ik eerst naar Bomas of Kenya, waar ik traditionele dansen zag en een Nederlandse meisje ontmoette met wie ik veel lol had. Na de show dan nog door de stad een toertje gedaan, waarbij ik alle belangrijke dignen wel gezien heb. Je merkt hier echt wel de invloed van het terrorisme etc...Geen foto's maken van publieke gebouwen, drukdrukdruk, files overal, overal politie op straat. Ik werd nog uitgenodigd op een crematie (ja, dat is hier heel normaal), waar ik toch wel met kippenveel heen heb staan kijken. 's avonds kon ik nog getuige zijn van rellen vanaf mijn balkonnetje en met al die indrukken ging ik dan lekker slapen om te eindigen bij vandaag...
Zaterdag de morgen doorgebracht in het Nairobi museum en nu ben ik even mijn mail aan het checken, kaartjes aan het versturen en de rest van de dag relaxen aan het zwembad, mijn tas herinpakken en naar de meeting voor mijn rondreis morgen door Tanzania.
Zodra ik terug ben in Kampala volgt mijn verslag van reis door Tanzania en Zanzibar!!
Dikke kus voor de lieverds aan de andere kant van de wereld :)
Ik ben echt benieuwd welke avonturen dat land gaat brengen...Ik kan haast niet wachten!!
zaterdag 28 maart 2009
donderdag 19 maart 2009
even op adem komen...
Heeej lieve allemaal :=)
Morgenvroeg vertrekken we richting Kisumu, Kenia, dus hier nog even mijn beloofde update.
Dacht ik dat maandag een helse dag was, toen had ik dinsdag nog niet meegemaakt. Het begon allemaal kalmpjes, maar toen kwam er een obstructed labour binnen en die wilde ze toch gewoon laten bevallen, dus wij moesten dat maar even oplossen. Die baby schoof echt geen millimeter op, dus na een uur proberen en lang zeuren aan de hoofden van de dokters hier, stonden ze voor de keuze: vacuüm of keizersnede? Toen werd er besloten voor een vacuüm, maar die bleek niet compleet en toen die ein-de-lijk compleet was, bleek die niet te werken. Ondertussen zagen we de baby gewoon zitten, maar eruit komen deed die niet. De harttoontjes gingen steeds trager, terwijl de stress bij ons tot een hoogtepunt steeg. Aangezien ik degene ben van de reanimaties en kleine ukkepuks trok ik mijn handschoenen aan, want dit kon wel eens een zware klus worden…Ik vroeg Anneke alvast om hulp, omdat niemand er meer gerust in was. Moet je je voorstellen, ondertussen stonden daar al 2 dokters omheen, Anneke en ik, een bende studenten en aantal vroedvrouwen en dat kindje was slechts een vinger van ons verwijderd en niemand kon iets doen. Terwijl Anneke en ik wat mopperden om die vacuüm, vond men iets waardoor het bleek te werken. Dus hop vacuüm erop en megagrote knip en daar was de babyboy, keihard huilend!! Haha ik denk dat iedereen toen een vreugdesprongetje deed van opluchting…en weg was de stress! Maar niet voor lang…Terwijl Anneke de grote knip aan het hechten was, ontfermde ik me over de hard schreeuwde mama met een abruptio. Ze verloor veel te veel bloed en haar tong lag werkelijk lijkbleek (teken van anemie), dus Kate probeerde een tweede lijn te prikken voor een bloedtransfusie na de bevalling. Terwijl ik heen en weer huppel tussen Kate en Anneke, zie ik plots een handje tevoorschijn komen en terwijl dat tot me doordringt, schiet die baby er werkelijk uit…Placenta? Nee, die blijft nog even zitten en Anneke en ik blijven alleen achter. Oke, na half uurtje placenta kunnen afhalen, MAAR toen? Helse bloeding en ze had al geen reserves meer. Terwijl ik bimanuele baarmoedercompressie uitvoer (voor de leken onder ons, dit is zeer pijnlijk!!! want je duwt gewoon je vuist naar binnen om de bloeding te stoppen), proberen VIJF dokters een tweede lijn te plaatsen voor bloed. Werkelijk iedere ader wordt geprobeerd, maar zonder succes. Op een gegeven moment snijden ze zelfs haar voet open (vraag me nu aub niet naar steriliteit!?) op zoek naar een ader. Na een half uur komt er een anesthesist tevoorschijn, die een lijn geplaatst krijgt in de halsslagader (ook hier was de steriliteit ver te zoeken…), maar het bloed was op!! Aaaah ondertussen is die mama bewusteloos, begint te schuimbekken, sta ik daar al een uur met mijn handen druk te geven (nee, ik had geen gevoel meer in mijn handen, maar je moet gewoon doorblijven gaan, anders bloed ze dood…) is er geen bloed beschikbaar. Na een halve verhuizing in de kamer om zuurstof te kunnen toedienen, verschillende mensen laten zeuren voor bloed, krijgen we bloed en vocht en knapt ze langzaamaan op en komt bij :=) Yes!!! Ik stond echt versteld van het teamwork en doorzettingsvermogen van al die dokters op dat moment. Het kan dus wel en ze hebben hiermee mijn respect echt afgedwongen…De meeste rondom het bed hadden de hoop al opgegeven, inclusief mijzelf, maar ze bleven vechten voor dat ene leven! En de dag eindigde met een stuitbevalling die bijna eindigde in de zo gevreesde decaputatie, want het hoofdje bleef steken. Echt een horror dag vandaag! Ik was er ook echt niet goed van...
Woensdag zag onze Teddy er stukken beter uit! Godzijdank ze had het gered :=) Wat geeft dat een heerlijk gevoel, zeg! Levens redden en mensen zien opknappen met je eigen ogen en voelen met je eigen handen, geweldig. Maar ondertussen lagen er weer 2 zo’n gevallen, maar ook zij overleefden het. Joepie, dat was ook wel even nodig na maandag, zeg!! Het is verschrikkelijk om mensen te zien sterven, maar het is geweldig om ze te kunnen helpen met alles wat je ze kan bieden. Hier ligt echt mijn passie, iedereen zegt ook dat ik een goede arts zal worden en ik zal ook zeker alles in het werk zetten om dat waar te maken!
Vandaag, donderdag, laatste dagje, maar vraag maar niet of het leuk was vandaag, want het was weer behoorlijk zwaar. Ik begin vol goede moed, want ik wilde mijn doel 80 bevallingen halen, dus ik moest er vandaag 10 doen (en dat is niet onrealistisch hier). Eerst hielp ik Anneke die bezig was helpen voor een onderzoek over kindersterfte. Dus wij op zoek naar het karretje waar de kindjes opgelegd worden (ja, ik weet het, het is liguber) en toen vonden we daar gewoon 13 kinderen. Ik dacht dat ik van mijn stokje ging. Verschrikkelijk gewoon. Oke, na 5 minuten kwamen ze me roepen voor een bevalling, dus ik joepiee, nummer 1 voor vandaag, nog 9 te gaan. Maar toen...ik deed de bevalling, niks bijzonders, maar de baby ademde niet en iedereen bleef daar rustig staan. Ondertussen ben ik ook niet altijd meer even vriendelijk en komen mijn Afrikaanse vroedvrouwenskills naar boven, dus ik commandeerde ze te starten met reanimatie, waarop ze me toen doodleuk zeiden “ maar Renee, deze baby is al 4 weken dood!” Grrrr, waarom vertelt niemand je dat op voorhand? Communicatie is hier soms ver te zoeken. Oke, dat was mijn laatste bevalling voor vandaag. Ik had het wel een beetje gehad met al die sterftes hier. Mij gaat dat toch wel aan het hart en ik vind het heel moeilijk om daar mee omte gaan.
Nog even goed nieuws! Maandag was de malaria nog niet uit mijn bloed en toen kreeg ik te horen “Oke, je krijgt nu de zwaarste medicatie die we hebben, daar zul je wel weer erg ziek van worden (ABSOLUUT) en als het dan niet weggaat…uhm ja dan weten we het ook niet meer”. Vandaag waren er nog steeds resten, dus ik al helemaal bezorgd (want de dokter had vorige keer gezegd dat die dan niet meer wist wat die moest doen), maar hij vond het allemaal wel prima, dus daar vertrouwen we dan maar op.
Mijn vakantie dan als laatste, want ik moet nog zoveel doen vandaag. Morgenvroeg vertrekken we dus eerst richting Kisumu en daar gaan we ’s morgens vroeg nijlpaarden spotten op Lake Victoria. Waarschijnlijk ga ik ’s avonds door naar Mombasa om daar met Caroline, Keniaans vriendinnetje van hier, te relaxen en tegen het weekend moet ik dan weer terug naar Nairobi voor mijn rondreis door Tanzania en Zanzibar. Ik ga eindelijk op safari, joepie!! Leeuwen, olifanten, giraffen, tijgers…het gaat fantastisch worden!! Mijn droom komt eindelijk uit, yesyesyes…
Ik hou jullie zoveel mogelijk op de hoogte van alles vanuit Kenia, Tanzania en Zanzibar en in april ga ik aan de slag op neonatologie. Het werk wat ik het liefste doe. Knuffelen met die kleintjes :=) Hahaha oke, dat gaat het hier niet zijn, dat weet ik. Het gaat waarschijnlijk net zo zwaar worden als nu, maar die paar die je kunt redden, betekenen zoveel meer…
Liefs
Morgenvroeg vertrekken we richting Kisumu, Kenia, dus hier nog even mijn beloofde update.
Dacht ik dat maandag een helse dag was, toen had ik dinsdag nog niet meegemaakt. Het begon allemaal kalmpjes, maar toen kwam er een obstructed labour binnen en die wilde ze toch gewoon laten bevallen, dus wij moesten dat maar even oplossen. Die baby schoof echt geen millimeter op, dus na een uur proberen en lang zeuren aan de hoofden van de dokters hier, stonden ze voor de keuze: vacuüm of keizersnede? Toen werd er besloten voor een vacuüm, maar die bleek niet compleet en toen die ein-de-lijk compleet was, bleek die niet te werken. Ondertussen zagen we de baby gewoon zitten, maar eruit komen deed die niet. De harttoontjes gingen steeds trager, terwijl de stress bij ons tot een hoogtepunt steeg. Aangezien ik degene ben van de reanimaties en kleine ukkepuks trok ik mijn handschoenen aan, want dit kon wel eens een zware klus worden…Ik vroeg Anneke alvast om hulp, omdat niemand er meer gerust in was. Moet je je voorstellen, ondertussen stonden daar al 2 dokters omheen, Anneke en ik, een bende studenten en aantal vroedvrouwen en dat kindje was slechts een vinger van ons verwijderd en niemand kon iets doen. Terwijl Anneke en ik wat mopperden om die vacuüm, vond men iets waardoor het bleek te werken. Dus hop vacuüm erop en megagrote knip en daar was de babyboy, keihard huilend!! Haha ik denk dat iedereen toen een vreugdesprongetje deed van opluchting…en weg was de stress! Maar niet voor lang…Terwijl Anneke de grote knip aan het hechten was, ontfermde ik me over de hard schreeuwde mama met een abruptio. Ze verloor veel te veel bloed en haar tong lag werkelijk lijkbleek (teken van anemie), dus Kate probeerde een tweede lijn te prikken voor een bloedtransfusie na de bevalling. Terwijl ik heen en weer huppel tussen Kate en Anneke, zie ik plots een handje tevoorschijn komen en terwijl dat tot me doordringt, schiet die baby er werkelijk uit…Placenta? Nee, die blijft nog even zitten en Anneke en ik blijven alleen achter. Oke, na half uurtje placenta kunnen afhalen, MAAR toen? Helse bloeding en ze had al geen reserves meer. Terwijl ik bimanuele baarmoedercompressie uitvoer (voor de leken onder ons, dit is zeer pijnlijk!!! want je duwt gewoon je vuist naar binnen om de bloeding te stoppen), proberen VIJF dokters een tweede lijn te plaatsen voor bloed. Werkelijk iedere ader wordt geprobeerd, maar zonder succes. Op een gegeven moment snijden ze zelfs haar voet open (vraag me nu aub niet naar steriliteit!?) op zoek naar een ader. Na een half uur komt er een anesthesist tevoorschijn, die een lijn geplaatst krijgt in de halsslagader (ook hier was de steriliteit ver te zoeken…), maar het bloed was op!! Aaaah ondertussen is die mama bewusteloos, begint te schuimbekken, sta ik daar al een uur met mijn handen druk te geven (nee, ik had geen gevoel meer in mijn handen, maar je moet gewoon doorblijven gaan, anders bloed ze dood…) is er geen bloed beschikbaar. Na een halve verhuizing in de kamer om zuurstof te kunnen toedienen, verschillende mensen laten zeuren voor bloed, krijgen we bloed en vocht en knapt ze langzaamaan op en komt bij :=) Yes!!! Ik stond echt versteld van het teamwork en doorzettingsvermogen van al die dokters op dat moment. Het kan dus wel en ze hebben hiermee mijn respect echt afgedwongen…De meeste rondom het bed hadden de hoop al opgegeven, inclusief mijzelf, maar ze bleven vechten voor dat ene leven! En de dag eindigde met een stuitbevalling die bijna eindigde in de zo gevreesde decaputatie, want het hoofdje bleef steken. Echt een horror dag vandaag! Ik was er ook echt niet goed van...
Woensdag zag onze Teddy er stukken beter uit! Godzijdank ze had het gered :=) Wat geeft dat een heerlijk gevoel, zeg! Levens redden en mensen zien opknappen met je eigen ogen en voelen met je eigen handen, geweldig. Maar ondertussen lagen er weer 2 zo’n gevallen, maar ook zij overleefden het. Joepie, dat was ook wel even nodig na maandag, zeg!! Het is verschrikkelijk om mensen te zien sterven, maar het is geweldig om ze te kunnen helpen met alles wat je ze kan bieden. Hier ligt echt mijn passie, iedereen zegt ook dat ik een goede arts zal worden en ik zal ook zeker alles in het werk zetten om dat waar te maken!
Vandaag, donderdag, laatste dagje, maar vraag maar niet of het leuk was vandaag, want het was weer behoorlijk zwaar. Ik begin vol goede moed, want ik wilde mijn doel 80 bevallingen halen, dus ik moest er vandaag 10 doen (en dat is niet onrealistisch hier). Eerst hielp ik Anneke die bezig was helpen voor een onderzoek over kindersterfte. Dus wij op zoek naar het karretje waar de kindjes opgelegd worden (ja, ik weet het, het is liguber) en toen vonden we daar gewoon 13 kinderen. Ik dacht dat ik van mijn stokje ging. Verschrikkelijk gewoon. Oke, na 5 minuten kwamen ze me roepen voor een bevalling, dus ik joepiee, nummer 1 voor vandaag, nog 9 te gaan. Maar toen...ik deed de bevalling, niks bijzonders, maar de baby ademde niet en iedereen bleef daar rustig staan. Ondertussen ben ik ook niet altijd meer even vriendelijk en komen mijn Afrikaanse vroedvrouwenskills naar boven, dus ik commandeerde ze te starten met reanimatie, waarop ze me toen doodleuk zeiden “ maar Renee, deze baby is al 4 weken dood!” Grrrr, waarom vertelt niemand je dat op voorhand? Communicatie is hier soms ver te zoeken. Oke, dat was mijn laatste bevalling voor vandaag. Ik had het wel een beetje gehad met al die sterftes hier. Mij gaat dat toch wel aan het hart en ik vind het heel moeilijk om daar mee omte gaan.
Nog even goed nieuws! Maandag was de malaria nog niet uit mijn bloed en toen kreeg ik te horen “Oke, je krijgt nu de zwaarste medicatie die we hebben, daar zul je wel weer erg ziek van worden (ABSOLUUT) en als het dan niet weggaat…uhm ja dan weten we het ook niet meer”. Vandaag waren er nog steeds resten, dus ik al helemaal bezorgd (want de dokter had vorige keer gezegd dat die dan niet meer wist wat die moest doen), maar hij vond het allemaal wel prima, dus daar vertrouwen we dan maar op.
Mijn vakantie dan als laatste, want ik moet nog zoveel doen vandaag. Morgenvroeg vertrekken we dus eerst richting Kisumu en daar gaan we ’s morgens vroeg nijlpaarden spotten op Lake Victoria. Waarschijnlijk ga ik ’s avonds door naar Mombasa om daar met Caroline, Keniaans vriendinnetje van hier, te relaxen en tegen het weekend moet ik dan weer terug naar Nairobi voor mijn rondreis door Tanzania en Zanzibar. Ik ga eindelijk op safari, joepie!! Leeuwen, olifanten, giraffen, tijgers…het gaat fantastisch worden!! Mijn droom komt eindelijk uit, yesyesyes…
Ik hou jullie zoveel mogelijk op de hoogte van alles vanuit Kenia, Tanzania en Zanzibar en in april ga ik aan de slag op neonatologie. Het werk wat ik het liefste doe. Knuffelen met die kleintjes :=) Hahaha oke, dat gaat het hier niet zijn, dat weet ik. Het gaat waarschijnlijk net zo zwaar worden als nu, maar die paar die je kunt redden, betekenen zoveel meer…
Liefs
maandag 16 maart 2009
lang verwachte, maar verschrikkelijke, update...
Heeej lieverds,
Sorry sorry sorry dat ik zolang niets heb laten horen, maar afgelopen we(e)k(en) is er ook ontzettend veel gebeurd. Mijn hele week heeft op zijn kop gestaan en ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik voelde me ook eigenlijk te slecht om me naar een internetcafé te slepen, dus nu een lange update. Ik begin maar bij het begin…(wel zo gemakkelijk)
Donderdag (2 weken geleden, hè!) ging op de een of andere manier alles verkeerd :S en zat ik er helemaal doorheen. ’s Nachts voelde ik me, om de emmer over te doen lopen, ook nog eens heeeeeeeeel slecht en bleek ik malaria te hebben. “Nou medicijnen slikken en beter worden”, maar helaas werkte het niet zo…Ik heb me echt nog nooit zo slecht gevoeld in mijn leven en ik hoop uit de grond van mijn hart dat jullie nooit malaria krijgen, want het is echt een slopende ziekte. De rest van de week dan maar in bed gelegen en filmpjes van Roel gekeken, al mijn (of eigenlijk jullie) boeken uitgelezen en mijn verslag voor school getypt (voor de geïnteresseerden, ik kan/mag jullie het verslag doorsturen?! MAAR schrik niet, want het is echt zo ontzettend verschillend allemaal, ik schrok er eigenlijk zelf van toen ik het las)
In het weekend wilde ik er even tussenuit en ben ik met Kaja en Teresia naar het strand geweest. Hahah achteraf gezien was dat niet zo verstandig met 42 graden koorts, maar al met al was het wel een supertof weekend en weer een paar lieve vriendinnetjes erbij!!
Maandag kreeg ik de schrik van mijn leven! Nadat ik na de bank was geweest (en ja dat moest ik echt zelf doen, anders was ik nooit uit mijn bed uitgekomen), werd ik wakker in een ziekenhuis met 2 infusen in mijn arm en een bekend gezicht naast me, de bazin van de bank. Maar even onverwachts als dat ik in het ziekenhuis belandde, werd ik er ook weer uitgetrapt (ja, haast letterlijk) omdat het plots erg druk was en ik zag er wel weer gezond uit. Maar wel eens interessant om te zien dat er ook ziekenhuizen bestaan in Afrika, die je nog enigszins doen denken aan een Europees ziekenhuis...maar eigenlijk ook weer ontzettend verschillend zijn.
De rest van de week heb ik dan eigenlijk in bed doorgebracht en gebeurde er weinig spectaculairs. Donderdag naar het ziekenhuis gelopen en die miniwandeling bewees wel wat malaria met je doet. Ik was werkelijk geradbraakt, maar gelukkig maakte ons super punt (een 17/20, joepiee!!) en een grappige les van dokter Kate het wel weer goed. Over die les gesproken, we hadden Kate beloofd te helpen met een les over reanimatie voor de vroedvrouwen. Na die les was het mij opeens heel duidelijk waarom hier ONNODIG veel moeders en kinderen sterven. Ik had hun vaardigheden al mogen bewonderen in de eerste week met die bevalling van die 28-wekener, maar dit shockte me toch wel heel erg…
Donderdagavond had Jane weer voor me gekookt en het was alweer super lekker! Het eten hier smaakt me echt prima, maar helaas zat er aan dit dinertje een maar. Ze is namelijk gister vertrokken naar Stockholm, dus het was wel even zwaar om afscheid te nemen en de traantjes heb ik toch wel even weg moeten pinken van mijn/onze gezichten.
Afgelopen weekend zijn Anneke, Evelien en ik naar de Sippi Falls geweest. De watervallen op zich vond ik niks spectaculairs, maar de omgeving was werkelijk adembenemend. Onze vrijdag vooral gespendeerd aan een bloedhete reis van 6 uur in een volgepropte matatu (minibusje). Zaterdag hebben we dan een wandeling gemaakt in de omgeving en ook hier kwam de malariaresten weer even vervelend doen, maar het was werkelijk schitterend. Gister dan weer teruggekomen. Eerst werden we een stukje meegenomen in een auto, hahah wat een avontuur! Ik zat ingeklemd tussen de Afrikaanse mannen, terwijl Anneke en Evelien de bijzitterstoel deelden en vervolgens nog 5 uurtjes in een bus, waarin je werkelijk iedere hobbel (en die hebben ze hier veel in Afrika) voelde, maar ook dit weekend was weer super! Ik geniet echt van mijn tijd hier en ik geloof dat ik mijn hart ook begin te verliezen aan Afrika. Het is werkelijk allemaal zo fantastisch hier :=) gelukkig maar, want zo vergeet je al de problemen thuis en leer je echt te genieten van de kleine dingen in het leven Je waardeert meer en meer alle het goede dat wij hebben in ons Westerse wereldje. Je leert hier ook echt wie je vrienden zijn, op wie je kan vertrouwen, op wie je kan bouwen…
Vandaag ben ik weer aan het werk gegaan op hoogrisico verloskamer, maar niks rustig aan, hoor! Ik denk dat dit een van mijn ergste en zwaarste dagen was hier. Echt gekkenwerk! Om jullie een ideetje te geven, al is het denk ik dat het moeilijk voor te stellen is: gemiddeld 60 a 80 bevallingen en 20 keizersnedes per dag. MAAR vandaag was nog erger. Eerst deed ik 4 bevallingen, waaronder mijn eerste tweeling volledig zelfstandig. 2 heerlijke kleine snoetjes van 2 en 2,5 kilo’s. Maar daarna heb ik geruzied met de Afrikaanse dokter en denk maar niet dat die een blanke student geloven. Oke, een scenario beschrijving: “Een vrouw ligt echt keihard (maar oorverdovend hard) te schreeuwen in haar bed en ik grap nog met de studenten, “oh, dat zou een goede zijn voor een epidurale”, maar ondertussen voel ik “dit is goed mis!” Dus ik proberen te ontdekken wanneer ze pijn heeft en eigenlijk dacht ik meteen aan een uterusruptuur (scheur in de baarmoeder, waardoor de baby in buikholte terecht komt, levensbedreigende situatie voor moeder en kind). Dus ik als student natuurlijk lief naar de dokter met mijn verhaal, maar die vond dat ze een aansteller was en gewoon geen pijn kon verdragen. Ja, oke, wat doe je dan? De dokter zal wel gelijk hebben…Een uur later, spoed keizersnede en terwijl ik naar huis ga, check ik nog even in de operatiezaal hoe het is. “Oh yeah, the baby is dead. You were right, she ruptured totally…” *shock* Ik stond aan de vloer vastgenageld en ben huilend naar huis gegaan! Dit voelt zo fout. Ik voelde me zo machteloos hier.
Oh lieverds, bedankt voor alle lieve kaartjes en cadeautjes, SUPER!! Dat doet me echt super goed, vooral op zo’n dagen…Maar de muur is nog niet vol, hoor ;)
Ik beloof dat ik jullie nu niet meer zolang laat wachten op de volgende “update” en die zal gaan over mijn aankomende VAKANTIE, joehoee!! Vrijdag vertrekken we richting Kenia en de week erna zal ik een rondreis gaan maken in Tanzania en Zanzibar. Ik kijk er echt onwijs naar uit, dus daarom nog even goed uitzieken deze week en iedereen weer even op de hoogte brengen van de laatste nieuwtjes!!
Dikke kus voor jullie allemaal,
nene
Sorry sorry sorry dat ik zolang niets heb laten horen, maar afgelopen we(e)k(en) is er ook ontzettend veel gebeurd. Mijn hele week heeft op zijn kop gestaan en ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik voelde me ook eigenlijk te slecht om me naar een internetcafé te slepen, dus nu een lange update. Ik begin maar bij het begin…(wel zo gemakkelijk)
Donderdag (2 weken geleden, hè!) ging op de een of andere manier alles verkeerd :S en zat ik er helemaal doorheen. ’s Nachts voelde ik me, om de emmer over te doen lopen, ook nog eens heeeeeeeeel slecht en bleek ik malaria te hebben. “Nou medicijnen slikken en beter worden”, maar helaas werkte het niet zo…Ik heb me echt nog nooit zo slecht gevoeld in mijn leven en ik hoop uit de grond van mijn hart dat jullie nooit malaria krijgen, want het is echt een slopende ziekte. De rest van de week dan maar in bed gelegen en filmpjes van Roel gekeken, al mijn (of eigenlijk jullie) boeken uitgelezen en mijn verslag voor school getypt (voor de geïnteresseerden, ik kan/mag jullie het verslag doorsturen?! MAAR schrik niet, want het is echt zo ontzettend verschillend allemaal, ik schrok er eigenlijk zelf van toen ik het las)
In het weekend wilde ik er even tussenuit en ben ik met Kaja en Teresia naar het strand geweest. Hahah achteraf gezien was dat niet zo verstandig met 42 graden koorts, maar al met al was het wel een supertof weekend en weer een paar lieve vriendinnetjes erbij!!
Maandag kreeg ik de schrik van mijn leven! Nadat ik na de bank was geweest (en ja dat moest ik echt zelf doen, anders was ik nooit uit mijn bed uitgekomen), werd ik wakker in een ziekenhuis met 2 infusen in mijn arm en een bekend gezicht naast me, de bazin van de bank. Maar even onverwachts als dat ik in het ziekenhuis belandde, werd ik er ook weer uitgetrapt (ja, haast letterlijk) omdat het plots erg druk was en ik zag er wel weer gezond uit. Maar wel eens interessant om te zien dat er ook ziekenhuizen bestaan in Afrika, die je nog enigszins doen denken aan een Europees ziekenhuis...maar eigenlijk ook weer ontzettend verschillend zijn.
De rest van de week heb ik dan eigenlijk in bed doorgebracht en gebeurde er weinig spectaculairs. Donderdag naar het ziekenhuis gelopen en die miniwandeling bewees wel wat malaria met je doet. Ik was werkelijk geradbraakt, maar gelukkig maakte ons super punt (een 17/20, joepiee!!) en een grappige les van dokter Kate het wel weer goed. Over die les gesproken, we hadden Kate beloofd te helpen met een les over reanimatie voor de vroedvrouwen. Na die les was het mij opeens heel duidelijk waarom hier ONNODIG veel moeders en kinderen sterven. Ik had hun vaardigheden al mogen bewonderen in de eerste week met die bevalling van die 28-wekener, maar dit shockte me toch wel heel erg…
Donderdagavond had Jane weer voor me gekookt en het was alweer super lekker! Het eten hier smaakt me echt prima, maar helaas zat er aan dit dinertje een maar. Ze is namelijk gister vertrokken naar Stockholm, dus het was wel even zwaar om afscheid te nemen en de traantjes heb ik toch wel even weg moeten pinken van mijn/onze gezichten.
Afgelopen weekend zijn Anneke, Evelien en ik naar de Sippi Falls geweest. De watervallen op zich vond ik niks spectaculairs, maar de omgeving was werkelijk adembenemend. Onze vrijdag vooral gespendeerd aan een bloedhete reis van 6 uur in een volgepropte matatu (minibusje). Zaterdag hebben we dan een wandeling gemaakt in de omgeving en ook hier kwam de malariaresten weer even vervelend doen, maar het was werkelijk schitterend. Gister dan weer teruggekomen. Eerst werden we een stukje meegenomen in een auto, hahah wat een avontuur! Ik zat ingeklemd tussen de Afrikaanse mannen, terwijl Anneke en Evelien de bijzitterstoel deelden en vervolgens nog 5 uurtjes in een bus, waarin je werkelijk iedere hobbel (en die hebben ze hier veel in Afrika) voelde, maar ook dit weekend was weer super! Ik geniet echt van mijn tijd hier en ik geloof dat ik mijn hart ook begin te verliezen aan Afrika. Het is werkelijk allemaal zo fantastisch hier :=) gelukkig maar, want zo vergeet je al de problemen thuis en leer je echt te genieten van de kleine dingen in het leven Je waardeert meer en meer alle het goede dat wij hebben in ons Westerse wereldje. Je leert hier ook echt wie je vrienden zijn, op wie je kan vertrouwen, op wie je kan bouwen…
Vandaag ben ik weer aan het werk gegaan op hoogrisico verloskamer, maar niks rustig aan, hoor! Ik denk dat dit een van mijn ergste en zwaarste dagen was hier. Echt gekkenwerk! Om jullie een ideetje te geven, al is het denk ik dat het moeilijk voor te stellen is: gemiddeld 60 a 80 bevallingen en 20 keizersnedes per dag. MAAR vandaag was nog erger. Eerst deed ik 4 bevallingen, waaronder mijn eerste tweeling volledig zelfstandig. 2 heerlijke kleine snoetjes van 2 en 2,5 kilo’s. Maar daarna heb ik geruzied met de Afrikaanse dokter en denk maar niet dat die een blanke student geloven. Oke, een scenario beschrijving: “Een vrouw ligt echt keihard (maar oorverdovend hard) te schreeuwen in haar bed en ik grap nog met de studenten, “oh, dat zou een goede zijn voor een epidurale”, maar ondertussen voel ik “dit is goed mis!” Dus ik proberen te ontdekken wanneer ze pijn heeft en eigenlijk dacht ik meteen aan een uterusruptuur (scheur in de baarmoeder, waardoor de baby in buikholte terecht komt, levensbedreigende situatie voor moeder en kind). Dus ik als student natuurlijk lief naar de dokter met mijn verhaal, maar die vond dat ze een aansteller was en gewoon geen pijn kon verdragen. Ja, oke, wat doe je dan? De dokter zal wel gelijk hebben…Een uur later, spoed keizersnede en terwijl ik naar huis ga, check ik nog even in de operatiezaal hoe het is. “Oh yeah, the baby is dead. You were right, she ruptured totally…” *shock* Ik stond aan de vloer vastgenageld en ben huilend naar huis gegaan! Dit voelt zo fout. Ik voelde me zo machteloos hier.
Oh lieverds, bedankt voor alle lieve kaartjes en cadeautjes, SUPER!! Dat doet me echt super goed, vooral op zo’n dagen…Maar de muur is nog niet vol, hoor ;)
Ik beloof dat ik jullie nu niet meer zolang laat wachten op de volgende “update” en die zal gaan over mijn aankomende VAKANTIE, joehoee!! Vrijdag vertrekken we richting Kenia en de week erna zal ik een rondreis gaan maken in Tanzania en Zanzibar. Ik kijk er echt onwijs naar uit, dus daarom nog even goed uitzieken deze week en iedereen weer even op de hoogte brengen van de laatste nieuwtjes!!
Dikke kus voor jullie allemaal,
nene
woensdag 4 maart 2009
verdorie...:(
Heeej lieverds,
Vandaag een hectisch dagje wat me behoorlijk heeft aangegrepen. Vannacht kwam Evelien aan, dus de nacht was nogal kort en we hadden eigenlijk weinig zin om te werken, maar helaas voor ons, hier is altijd werk…
Eerst keken we toe bij een meisje, die nogal een kleine buik had en al snel ontdekte we waarom. Een miskraam op 28 weken en de foetus was waarschijnlijk al enkele weken dood, dus de aanblik van dat wezentje was griezelig. Het was ook nog een stuit en de bevalling verliep niet bepaald vlotjes. Ik had het echt wel even moeilijk met deze situatie. Het voelde zo cru om dat arme meisje daar te laten bevallen, terwijl iedereen kon meekijken en naderhand lag ze tussen allemaal moeders, die aan het bevallen waren of pasgeborene baby’s hadden. Het voelt niet eerlijk!
Daarna deed ik mijn eerste repair, haha arme moeder…ik was echt ontzettend blij dat ze een scheur had, zodat ik eindelijk eens kon hechten, maar ze gaf geen kick dus dat gaf wel een lekker gevoel.
Vervolgens hadden we beide een moeder om te bevallen, die niet echt gemakkelijk waren (en dat is nog zachtjes uitgedrukt). Bij mij kwamen de Afrikaanse vroedvrouwenmanieren ook even naar boven en daar schrok ik behoorlijk van…Die van mij vocht werkelijk met heel haar lichaam tegen en het was de normaalste zaak van de wereld om te schoppen en slaan. Het hoofdje zat echt al heel laag, maar ze weigerde mee te persen. Toen ik tot mijn grote schrik (maar eigenlijk had ik het ook wel verwacht) een verschrikkelijk slecht hartje hoorde, werd er maar besloten om haar naar New Mulago te transfereren. Naderhand hoorde ik dat het kindje in de ambulance is geboren, maar ik heb geen idee hoe het afgelopen is met de kleine, maar mijn gevoel zegt me weinig goeds. Dan begint het schuldgevoel toch wel aan je te knagen, hoor…Dan Anneke maar helpen met haar moeder, die ook weigerde te persen en wiens hoofdje ook erg laag zat. Van die situatie kreeg ik dus al een slecht voorgevoel. Uiteindelijk na lang zwoegen werd er dan een jongetje geboren, maar deze was ontzettend slecht en na lang reanimeren en aspireren knapte deze enigszins op, maar ook deze moest naar New Mulago getransfereerd worden. Na een lange dag met weinig goeds dan lekker gegeten @ The Crocodile…
Tot de volgende avonturen!!
Liefs nene
Vandaag een hectisch dagje wat me behoorlijk heeft aangegrepen. Vannacht kwam Evelien aan, dus de nacht was nogal kort en we hadden eigenlijk weinig zin om te werken, maar helaas voor ons, hier is altijd werk…
Eerst keken we toe bij een meisje, die nogal een kleine buik had en al snel ontdekte we waarom. Een miskraam op 28 weken en de foetus was waarschijnlijk al enkele weken dood, dus de aanblik van dat wezentje was griezelig. Het was ook nog een stuit en de bevalling verliep niet bepaald vlotjes. Ik had het echt wel even moeilijk met deze situatie. Het voelde zo cru om dat arme meisje daar te laten bevallen, terwijl iedereen kon meekijken en naderhand lag ze tussen allemaal moeders, die aan het bevallen waren of pasgeborene baby’s hadden. Het voelt niet eerlijk!
Daarna deed ik mijn eerste repair, haha arme moeder…ik was echt ontzettend blij dat ze een scheur had, zodat ik eindelijk eens kon hechten, maar ze gaf geen kick dus dat gaf wel een lekker gevoel.
Vervolgens hadden we beide een moeder om te bevallen, die niet echt gemakkelijk waren (en dat is nog zachtjes uitgedrukt). Bij mij kwamen de Afrikaanse vroedvrouwenmanieren ook even naar boven en daar schrok ik behoorlijk van…Die van mij vocht werkelijk met heel haar lichaam tegen en het was de normaalste zaak van de wereld om te schoppen en slaan. Het hoofdje zat echt al heel laag, maar ze weigerde mee te persen. Toen ik tot mijn grote schrik (maar eigenlijk had ik het ook wel verwacht) een verschrikkelijk slecht hartje hoorde, werd er maar besloten om haar naar New Mulago te transfereren. Naderhand hoorde ik dat het kindje in de ambulance is geboren, maar ik heb geen idee hoe het afgelopen is met de kleine, maar mijn gevoel zegt me weinig goeds. Dan begint het schuldgevoel toch wel aan je te knagen, hoor…Dan Anneke maar helpen met haar moeder, die ook weigerde te persen en wiens hoofdje ook erg laag zat. Van die situatie kreeg ik dus al een slecht voorgevoel. Uiteindelijk na lang zwoegen werd er dan een jongetje geboren, maar deze was ontzettend slecht en na lang reanimeren en aspireren knapte deze enigszins op, maar ook deze moest naar New Mulago getransfereerd worden. Na een lange dag met weinig goeds dan lekker gegeten @ The Crocodile…
Tot de volgende avonturen!!
Liefs nene
zondag 1 maart 2009
Hamjambo allemaal,
Net terug van een geweldig weekend Jinja, de plek waar de Nijl begint (zegt men). Na een hele week hard gewerkt te hebben (de teller staat nu op 53 bevallingen, ik heb voor mijzelf nu het doel om de verplichte 40 bevallingen te verdubbelen naar 80) werd het tijd voor een weekendje ontspanning. We hebben zaterdag op de Nijl geraft, echt onwijs gaaf!! Ik denk wel een van de coolste dingen die ik ooit gedaan heb in mijn leven. Het was een heerlijke tocht met prachtige natuur. Soms leek het net een droom, zo mooi allemaal :=) Tussen al dat natuurschoon ook nog wat rapids gedaan, wat soms gevaarlijk, maar adrenaline-verwekkend, was. Hahah en soms net zo adembenemend als de natuur om ons heen. Deze morgen dan gekeken naar de zonsopgang (a.k.a. heeel vroeg opstaan), echt heel mooi en romantisch. Oh wat miste ik Roel toen erg…En terwijl de rest nog lag te slapen en bijkomen ben ik gaan zwemmen in de Nijl, een WARME (hahah dat waardeer je echt op zo’n moment) douche genomen en in het zonnetje liggen bakken en wachten tot er iemand ontwaakte. Na een heerlijk ontbijt in de “lodge” daar, nog wat gegeten in een restaurantje met weer een adembenemend uitzicht op Lake Victoria en net via de hectiek van het plaatselijk verkeer hier weer terug thuisgekomen in ons vertrouwde hostel.
Week 3 zit er nu weer op en de tijd vliegt echt voorbij voor mij. Ik weet dat dat voor het thuisfront wat trager gaat, maar ik ben echt ontzettend blij met deze super ervaring hier. Ik kan gewoon niet in woorden uitdrukken hoe mooi het hier is, wat je hier allemaal meemaakt en hoe lief de mensen hier zijn! De resterende 9 weken zullen waarschijnlijk snel zo snel omvliegen…Ik heb net mijn vakantie geboekt (als alles doorgaat natuurlijk, in Afrika weet je dat maar nooit) en over 3 weken gaat het dan gebeuren, op rondreis door Kenia, Tanzania en Zanzibar. Ik kijk er zooo naar uit. Dinsdag komt Evelien, dus we hebben allemaal leuke dingen in het vooruitzicht. Over vooruitzicht gesproken, vandaag is Noelle uitgeteld. Ik ben benieuwd wanneer die kleine gaat komen. Ik wacht vol spanning op het grote nieuws en natuurlijk op al het andere leuke. Ik kijk echt weer uit naar jullie leuke reacties en kaartjes :=) Dat geeft echt een heerlijk gevoel!
Nou lieverds, tot de volgende!!
Dikke kus
Net terug van een geweldig weekend Jinja, de plek waar de Nijl begint (zegt men). Na een hele week hard gewerkt te hebben (de teller staat nu op 53 bevallingen, ik heb voor mijzelf nu het doel om de verplichte 40 bevallingen te verdubbelen naar 80) werd het tijd voor een weekendje ontspanning. We hebben zaterdag op de Nijl geraft, echt onwijs gaaf!! Ik denk wel een van de coolste dingen die ik ooit gedaan heb in mijn leven. Het was een heerlijke tocht met prachtige natuur. Soms leek het net een droom, zo mooi allemaal :=) Tussen al dat natuurschoon ook nog wat rapids gedaan, wat soms gevaarlijk, maar adrenaline-verwekkend, was. Hahah en soms net zo adembenemend als de natuur om ons heen. Deze morgen dan gekeken naar de zonsopgang (a.k.a. heeel vroeg opstaan), echt heel mooi en romantisch. Oh wat miste ik Roel toen erg…En terwijl de rest nog lag te slapen en bijkomen ben ik gaan zwemmen in de Nijl, een WARME (hahah dat waardeer je echt op zo’n moment) douche genomen en in het zonnetje liggen bakken en wachten tot er iemand ontwaakte. Na een heerlijk ontbijt in de “lodge” daar, nog wat gegeten in een restaurantje met weer een adembenemend uitzicht op Lake Victoria en net via de hectiek van het plaatselijk verkeer hier weer terug thuisgekomen in ons vertrouwde hostel.
Week 3 zit er nu weer op en de tijd vliegt echt voorbij voor mij. Ik weet dat dat voor het thuisfront wat trager gaat, maar ik ben echt ontzettend blij met deze super ervaring hier. Ik kan gewoon niet in woorden uitdrukken hoe mooi het hier is, wat je hier allemaal meemaakt en hoe lief de mensen hier zijn! De resterende 9 weken zullen waarschijnlijk snel zo snel omvliegen…Ik heb net mijn vakantie geboekt (als alles doorgaat natuurlijk, in Afrika weet je dat maar nooit) en over 3 weken gaat het dan gebeuren, op rondreis door Kenia, Tanzania en Zanzibar. Ik kijk er zooo naar uit. Dinsdag komt Evelien, dus we hebben allemaal leuke dingen in het vooruitzicht. Over vooruitzicht gesproken, vandaag is Noelle uitgeteld. Ik ben benieuwd wanneer die kleine gaat komen. Ik wacht vol spanning op het grote nieuws en natuurlijk op al het andere leuke. Ik kijk echt weer uit naar jullie leuke reacties en kaartjes :=) Dat geeft echt een heerlijk gevoel!
Nou lieverds, tot de volgende!!
Dikke kus
Abonneren op:
Posts (Atom)
