Mijn laatste blog. Mijn laatste dagje hier in Uganda. Mijn laatste kans om afscheid te nemen van iedereen. Alles staat plots in het teken van afscheid en verdriet. Onze muren zijn kaal. De kaartjes zijn weg. Onze spullen zijn klaar om ingepakt te worden en meegenomen te worden naar huis. Ik vraag me af wat is “thuis”? Thuiskomen in een leeg huis. Papa en mama die in Frankrijk zitten met mijn broertjes. Een leeg huis, is dat thuis? Opa en oma die genieten van een midweek samen ter gelegenheid van hun 50-jarig huwelijk. Een leeg bed? Wat is nou eigenlijk mijn thuis? Ik heb me hier zo thuis gevoeld. Plotseling word ik overvallen door een heel leeg gevoel. Ik voel me verdwaald in de wereld. In deze grote wereld waar maar weinig mensen nog echt om elkaar geven en bereid zijn om door vuur te gaan voor elkaar.
Deze ervaring heeft mij zoveel essentiële dingen in het leven bijgebracht. Ik denk dat ik een totaal ander mens geworden ben. Ik denk dat nog maar weinig mensen me echt gaan herkennen. Het lijkt allemaal hetzelfde, maar van binnen voel ik me herboren. Een nieuw mens, een nieuwe start? Maar waar begin ik die nieuwe start? En met wie? Er zijn veel mensen die me onwijs veel gesteund hebben en op wie ik nu blindelings durf te vertrouwen, maar er zijn ook mensen die me diep teleurgesteld hebben. Ik heb hier geleerd wat echte vriendschap is. Alles over hebben voor elkaar. Elkaar door dik en dun steunen. Bereid zijn alles op te geven voor die ander. Echte vriendschap is zo schaars!
Gister, tijdens mijn aller-allerlaatste werkdag, voelde ik die echte vriendschap en oprechtheid weer. Het ging me niet zo zeer om de cadeaus en tranen die maar bleven stromen bij iedereen, maar meer om de strijdlust die nu bij vele brandt. Dit werk wat ze hier doen, is zo waardevol. Vechten voor het leven van die piepkleine mensjes. En dat doen ze nu echt. Ervoor vechten! Ik weet niet hoe het me gelukt is, maar er is een vuur in ze ontstoken. Een strijdlust. Het is prachtig om ze te zien werken. Terwijl ik me gister meer bezig hield met de baby’tjes in nieuwe kleren steken en mijn baby Joseph (vondelingetje) knuffelen, gingen zij tot het uiterste om die minilevens te redden. Ieder leven doet er toe! Een gedachte die ik volledig ondersteun. Deze week is het ons dan ook gelukt om onder de 10% overlijdens te blijven. Een feit waarop iedereen meer dan trots was en ze hebben me met hun hand op het hart beloofd dat ze dit gaan volhouden. En daar vertrouw ik blindelings op. En ik weet zeker dat ik dat nog een keer zal aanschouwen met mijn eigen ogen.
Ik wil tegen iedereen zeggen: streef je dromen na en geloof in jezelf. Vertrouw op je echte vrienden en koester ze met heel je hart. Je kunt niet zonder ze!
Tot maandag lieverds,
hele hele dikke kus
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten