De laatste pagina's van dit hoofdstuk!

Ik kan me nog goed herinneren dat Anneke op onze laatste dag tegen mij zei:
“dit is slechts een hoofdstuk uit je leven, nene.”

Toen hechtte ik daar weinig waarde aan, maar nu klamp ik mij vast aan die gedachte…

Bijna 2 maanden na thuiskomst ben ik weer volledig gezond verklaard, heb ik mijn diploma verloskunde op zak en veel belangrijker word ik omringd door mijn lieve familie en vriendenclubbie!! Kortom mijn oude vertrouwde leventje is, na een lange periode van stress, hectiek, problemen en vooral aanpassing, weer terug. Dit gaat wederom een blog met veel levenswijsheden worden, zoals mijn moeder dat altijd zo mooi omschrijft. Echte vrienden zijn kostbaar en koester die dan ook met heel je hart. Zonder vrienden sta je alleen op de wereld en zul je niks bereiken. Je hebt andere mensen nodig om je eigen leven zo compleet mogelijk te maken. Ik prijs mij ontzettend gelukkig met al die lieve mensen om me heen! Ik probeer te genieten van de dingen die ik wel heb in mijn leven en de dingen die ontbreken, komen vanzelf wel op je pad. Nu ik zo om me heen kijk, zie ik pas hoe ontevreden de mensen hier zijn. Hoe graag ze al die onbereikbare dingen in het leven willen. Waarom? Waarom kunnen wij niet gelukkig zijn met wat we wel hebben? In Uganda zijn er enkele personen geweest die mij door dik en dun gesteund hebben, vooral toen ik op het randje van de dood balanceerde (tot ieders grote schrik (en waarschijnlijk vooral ikzelf) tot 2 maal toe). Deze ervaring heeft mij doen inzien hoe kostbaar je leven is en ik denk dat het superbelangrijk is dat je geniet van iedere dag, of deze nou gevuld is met geluk of verdriet. Iedere dag is een dag die je vormt naar de persoon die je bent. En die dag kan zomaar je laatste zijn. Oke het klinkt als een cliche, maar het is wel de bitterharde waarheid. Wij moeten genieten van het leven, genieten van de dingen die we hebben en houden van de mensen om ons heen. Samen met deze speciale personen ga ik, samen met mijn lieve broertjes, zaterdag een knalfeest geven! 3 geslaagden in de familie, dat vonden wij reden genoeg voor een feestje….

Ik kan nu wel zeggen dat ik van Afrika houd en dat Afrika een plekje in mijn hart veroverd heeft. Ik had nooit gedacht dat je op een land verliefd kon worden, dat je zo kon houden van een ander volk. De wereld is zo mooi, maar ohzo klein!

4 juli, precies 2 maanden na thuiskomst, dat wordt voor mij de dag (waarschijnlijk nacht) waarop ik heel bewust mijn laatste pagina van het hoofdstuk Uganda omsla en doorga naar het volgende hoofdstuk. Ik ben ontzettend benieuwd welke avonturen ik ga beleven, welke problemen ik zal moeten oplossen en welke personen in dat hoofdstuk zo belangrijk zullen zijn. En misschien nog wel belangrijker of ik terugkeer naar mijn geliefde Afrika? Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat het wederom een mooi hoofdstuk zal worden!!


Lieve mensen, dit wordt dan ook mijn laatste blog op deze site! Allemaal heel erg bedankt voor alle lieve reactie, maar vooral voor de onvoorwaardelijke steun. Zonder jullie had ik deze geweldige tijd niet zo kunnen afsluiten. Merci voor alles, jullie zijn kanjers!



Dikke kus en knuffel,
Rainy

de laatste keer...

Mijn laatste blog. Mijn laatste dagje hier in Uganda. Mijn laatste kans om afscheid te nemen van iedereen. Alles staat plots in het teken van afscheid en verdriet. Onze muren zijn kaal. De kaartjes zijn weg. Onze spullen zijn klaar om ingepakt te worden en meegenomen te worden naar huis. Ik vraag me af wat is “thuis”? Thuiskomen in een leeg huis. Papa en mama die in Frankrijk zitten met mijn broertjes. Een leeg huis, is dat thuis? Opa en oma die genieten van een midweek samen ter gelegenheid van hun 50-jarig huwelijk. Een leeg bed? Wat is nou eigenlijk mijn thuis? Ik heb me hier zo thuis gevoeld. Plotseling word ik overvallen door een heel leeg gevoel. Ik voel me verdwaald in de wereld. In deze grote wereld waar maar weinig mensen nog echt om elkaar geven en bereid zijn om door vuur te gaan voor elkaar.

Deze ervaring heeft mij zoveel essentiële dingen in het leven bijgebracht. Ik denk dat ik een totaal ander mens geworden ben. Ik denk dat nog maar weinig mensen me echt gaan herkennen. Het lijkt allemaal hetzelfde, maar van binnen voel ik me herboren. Een nieuw mens, een nieuwe start? Maar waar begin ik die nieuwe start? En met wie? Er zijn veel mensen die me onwijs veel gesteund hebben en op wie ik nu blindelings durf te vertrouwen, maar er zijn ook mensen die me diep teleurgesteld hebben. Ik heb hier geleerd wat echte vriendschap is. Alles over hebben voor elkaar. Elkaar door dik en dun steunen. Bereid zijn alles op te geven voor die ander. Echte vriendschap is zo schaars!

Gister, tijdens mijn aller-allerlaatste werkdag, voelde ik die echte vriendschap en oprechtheid weer. Het ging me niet zo zeer om de cadeaus en tranen die maar bleven stromen bij iedereen, maar meer om de strijdlust die nu bij vele brandt. Dit werk wat ze hier doen, is zo waardevol. Vechten voor het leven van die piepkleine mensjes. En dat doen ze nu echt. Ervoor vechten! Ik weet niet hoe het me gelukt is, maar er is een vuur in ze ontstoken. Een strijdlust. Het is prachtig om ze te zien werken. Terwijl ik me gister meer bezig hield met de baby’tjes in nieuwe kleren steken en mijn baby Joseph (vondelingetje) knuffelen, gingen zij tot het uiterste om die minilevens te redden. Ieder leven doet er toe! Een gedachte die ik volledig ondersteun. Deze week is het ons dan ook gelukt om onder de 10% overlijdens te blijven. Een feit waarop iedereen meer dan trots was en ze hebben me met hun hand op het hart beloofd dat ze dit gaan volhouden. En daar vertrouw ik blindelings op. En ik weet zeker dat ik dat nog een keer zal aanschouwen met mijn eigen ogen.

Ik wil tegen iedereen zeggen: streef je dromen na en geloof in jezelf. Vertrouw op je echte vrienden en koester ze met heel je hart. Je kunt niet zonder ze!

Tot maandag lieverds,
hele hele dikke kus

Midwifes Empowered

Tegenwoordig kan ik iedere blog wel schrijven over reanimaties, stress situaties en kindjes die komen te overlijden, maar dat moet jullie onderhand ook beginnen te vervelen. Net zoals het voor mij normaal aan begint te voelen.

Deze blog zal gaan over de launch van Midwifes Empowered. Gister was de grote dag en na de versieringen in de zaal, kwamen de gasten langzaam binnendruppelen. Met de nadruk op langzaam, want het blijft natuurlijk wel Afrika, he. Tegen 2 uur (de geplande eindtijd) denk ik dat alle belangrijke gasten er waren, onder wie de directeur van het ziekenhuis en de pers. De vroedvrouwen van de verschillende afdelingen waren goed vertegenwoordigd en genoten zichtbaar. Nadat er een aantal indrukwekkende speeches geweest was, was de tijd voor de eigenlijke start van Midwife of the month aangebroken. 3 vroedvrouwen van de 2 verschillende labour ward en labour ward theatre namen hun envelop in ontvangst en sneden de “midwifes, we appreciate you”-taart aan. Vervolgens was het aanvallen op de plaatselijke lekkernijen…
Al met al was het een zeer geslaagde middag! Ik ben zeer benieuwd hoe alles gaat uitpakken en of de vroedvrouwen ook gaan veranderen in hun gedrag. Ik denk dat ze gister in ieder geval door iedereen in het zonnetje zijn gezet en echt gevoeld hebben dat ze geweldig werk verrichten. Al het werk valt hier op de schouders van de vroedvrouwen en zoals de directeur ook al benoemde is Mulago-labour ward de drukte afdeling in Afrika, maar waarschijnlijk ook wereldwijd. Je kunt je dus wel voorstellen hoe groot die druk moet zijn en hoe de vroedvrouwen daar af en toe onder lijden, maar de moeders mogen daar niet onder lijden en daarom is dit plan gelancheerd.
Na het feest nog wat eten naar mijn afdeling gesmokkeld, de afdeling versierd met ballonen, strikken & bloemen en de laatste reanimatie van die dag gedaan in mijn feestkleren. De blije gezichten van de vroedvrouwen hier geven me echt een ontzettend goed gevoel en in mijn ogen zijn deze vroedvrouwen echt een voorbeeld voor andere! Mijn respect hebben ze al verdiend…Vriendschappen zijn ontstaan en de vechtspirit in ze is beginnen te branden!

Ik kan nu onderhand beginnen te zeggen, tot in ons koude kikkerlandje!
Dikke kus Rainy

dromen komen uit en storten in...

Donderdag leken mijn dromen even uit te komen…’s Morgens kwam het hoofd naar me toe met zeer goed nieuws, waar iedereen erg trots op was! Deze week was het aantal overlijdens onder de 10% gebleven en dat was de eerste keer in jaren (ze zei zelf eeuwen) dat dat gebeurde. Ze was erg trots op dit feit en ze was ervan overtuigd dat dit mede door mijn veranderingen en hulp kwam. Ik voelde me zeer vereerd, maar dat gevoel duurde niet lang. De drukte begon die dag al vroeg. Te veel nieuwe opnames, prematuren lag helemaal vol, geen vrije couveuses meer, veel CPAP-kindjes, medicatie die op was, geen spuiten meer om medicatie toe te kunnen dienen enzovoorts….en 10 overlijdens in een middagje. Te veel problemen in te korte tijd…Helaas het percentage van deze week was weer gemiddeld en mijn dromen en blijdschap stortte in. Ik voelde me echt ontzettend slecht die dag en alle overledene kindjes vielen erg zwaar bij mij. Ik zal die kleine drieling nooit vergeten en vooral het gezicht van de moeder toen ik haar het nieuws moest meededelen :=(

Van het weekend weer op safari geweest en even mijn gedachten kunnen verzetten na deze hectische dagen. Murchison Falls stond op het programma en was wederom weer zeer spectaculair. Zaterdag een gamedrive met ontzettend veel dieren en prachtige natuur en ’s middags een bootsafari naar de watervallen. Zondag dan nog een vroege walking-safari naar de watervallen gedaan! De watervallen waren echt onwijs mooi en we hebben weer ontzettend veel geluk gehad met het spotten van dieren. Ik denk dat op safari gaan een nieuwe hobby van mij wordt. Nu zelfs in een weekendje zeer goede vrienden gemaakt en een zeer geslaagd laatste weekend hier in Uganda gehad. Het afscheid komt nu langzamerhand echt dichtbij...’s Avonds dan het verjaardagsfeestje van Cara gehad, wat ook zeer geslaagd was en na een korte nacht nu mijn laatste werkweekje in.
Deze week nog even tanden op elkaar en hard werken om onder die 10% te blijven deze week. En vooral afscheid nemen van iedereen. Het is echt ongelofelijk hoeveel goede vrienden ik hier gemaakt heb op wie ik blindelings durf te vertrouwen. Ik had dit nooit echt nooit verwacht, nooit durven dromen.

dromen...

Waar moet ik deze keer in godsnaam over schrijven? Over de verjaardag van mijn lieftallige broertje? Over het feit dat ik de afgelopen week te veel reanimaties gehad heb, maar daardoor nu wel een expert ben in het doen van reanimaties op pasgeborenen? Over het feit dat ik helemaal nog niet klaar ben om naar huis te gaan…

De afgelopen weken heb ik het gevoel dat mijn leven compleet op zijn kop staat. Ik heb iets gevonden waar ik me volledig in kan geven, iets wat ik mijn hele leven wel kan doen. Iets wat zo goed voelt! Ik wil helemaal nog niet naar huis, er valt hier nog zoveel te beleven. Ik mag nog niet naar huis!

Afgelopen week heb ik de hele week mogen werken op special care unit. Ik ben zelfs zo gek op dit werk dat ik in het weekend ga werken. Ik heb in 1 week tijd zoveel onvergetelijke momenten gehad dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen…Dromen die uitkomen! Daarom besluit ik nu maar om over iets onbenulligs te schrijven. Ik doe hier tenslotte ook nog andere dingen naast werken, al werk ik tegenwoordig bijna dag en nacht.

De meidenavondjes met Anneke, onze trouwfilmpassie die we delen, de chocoladekoekjes en popcorn. Kortom alle ingrediënten voor een geslaagd avondje! Zondag cultuur opgesnoven, na een dag verven in het ziekenhuis, met een groep van hier gaan eten bij een Ghanees (rara wat is dat? Eten uit Ghana…*juist*) Morgen staat de vergadering van Anneke voor “midwife of the month” op de planning, woensdag uiteten met Caroline en vrijdag weer op safari, joepie!! De tijd vliegt veel te snel voorbij. Ik ben helemaal nog niet klaar om terug te gaan naar huis, naar de stress, naar de hectiek, naar de tijdschema’s, naar alle problemen. Nee! Ik wil hier blijven. Hier kun je nog echt iets betekenen voor mensen. Een gevoel wat beter is dan vriendschap en liefde samen :=)

Deze week ben ik bezig met de opzet van het gebruik van kunstmatige beademing. Als alles goed is, start men binnenkort met de lessen over het gebruik daarvan op de intensive care voor kindertjes en als dat werkt, gaan ze het ook gebruiken op special care. Ik ben ervan overtuigd dat dit een belangrijke stap vooruit gaat zijn…Kinderen die niet meer komen te overlijden aan problemen met zuurstof. Het is gewoon geweldig! We gaan die 40% aan overlijdens omlaag brengen. Het moet minstens naar de helft!!

Ik blijf dromen…Nog 2 weken dromen! Nog 2 weken dromen waarmaken! Nog 2 weken andermans dromen laten uitkomen! 2 weken puur genieten :=)

Blijf geloven in jullie dromen!
Dikke kus

'n dag waarop hoop & wanhoop dichtbij elkaar lagen...

Dromen? Is het fout om dromen te hebben? Ik weet nog goed dat ik in mijn motivatiebrief schreef dat ik de prenatale raadpleging en houding van de vroedvrouwen ten opzichte van de moeders graag zou willen proberen(!) te veranderen. Natuurlijk stond ik er toen al bij stil dat in Afrika veranderingen doorvoeren haast onmogelijk is en ik denk dan ook dat iedereen me maar een dromer vond. De prenatale raadpleging is een fundamenteel probleem en ik vrees dat dit hier nooit opgelost kan worden, omdat niet alleen de medische sector erin betrokken is, maar ook de aanstaande ouders zelf. Er worden momenteel al campagnes gevoerd, maar met te weinig resultaat vind ik persoonlijk. Anneke is hard bezig met een plan om de houding van de vroedvrouwen te veranderen en ik weet zeker dat dit haar gaat lukken. Op onze laatste dag hebben we een lunch met alle vroedvrouwen en dan wordt haar plan voor “midwife of the month” gelanceerd. Spijtig is dat we geen controle kunnen hebben over de uitvoering van het hele plan, maar er zitten een aantal zeer goede en gemotiveerde artsen achter, dus daar moeten we dan maar blindelings op vertrouwen.

Nu mij mijn dromen hier afgepakt zijn, kreeg ik gister een nog betere droom. Ik wil neonatologie hier veranderen, nee verbeteren. Nadat ik vannacht nauwelijks kon slapen door alle gebeurtenissen, spookten er alleen maar scenario’s door mijn hoofd. Hoe is het mogelijk dat moeders met hun piepkleine kindjes naar huis gestuurd worden, omdat ze geen zuurstof en kunstmatige voeding meer nodig hebben, maar wel nog minder dan 1 kilogram wegen? Er wordt dan van ze verwacht dat ze op de spreekuren op dinsdag en vrijdag langskomen om het gewicht op te volgen en eventueel medicatie toe te dienen. Van die gebeurtenis was ik gister getuige en ik schrok van de moeders met hun piepkleine kindertjes in hun armen. Vooral de moeder met haar dode Katja op haar arm zal ik nooit vergeten en die aanblik heeft waarschijnlijk bij mij de twijfels opgeroepen. En dan waarom couveuses gebruiken, als de temperatuur en zuurstofpercentage niet geregeld wordt? Wat is in godsnaam het nut van een couveuse als we ze niet gebruiken? Een mooie glazen huisje voor onze kleine kindertjes? Waarom niet alle kindjes met zuurstof monitoren? Omdat er stopcontacten te weinig zijn, maar ondertussen de kasten wel uitpuilen met duizenden ongebruikte monitoren. Waarom moet ik de monitor bij een “goed kindje” gaan “afpakken” om deze te kunnen gebruiken op een zeer slecht kindje, die overigens enkele minuten later in zuurstofnood kwam en het niet haalde…Had dit voorkomen kunnen harden als er continue monitoring was geweest? Jazeker, daar ben ik van overtuigd! Waarom sta ik te assisteren bij een lumbale punctie (ruggenprik) op een kindje van 27 weken (650 gram) zonder enige vorm van pijnmedicatie? Waarom voel ik mij dan een onmens? Waarom ben ik de enige die met ambu rondrent om kinderen te beademen, als de zuurstofpercentages rond de 20% schommelen? Hoort niet iemand anders dit al gedaan te hebben, voordat ze überhaupt de 60% al bereikt hebben? WAAROM? Ben ik nou een eindeloze dromer? Ben ik nou blind?

Vandaag begon de dag met het ineenstorten van mijn dromen. Eerst ontdekte ik dat het bedje van mijn kindje van gister leeg was. Ze was 10 minuten voordat ik arriveerde overleden aan zuurstoftekort. Eigenlijk was ik uberhaupt al verbaasd dat ze de nacht gehaald had, maar het voelde wel een beetje dubbel dat ze haar bedje net leeg hadden gehaald toen ik aankwam en dat de moeder notabene nog naar me gevraagd had...
Oke dan toch maar beginnen met een positief gevoel en mijn dromen proberen vast te houden. Er lag nog een ander kindje dat ik gister verzorgd had en haar toestand was kortgezegd ook erg zorgwekkend. Ze zag eruit als een mzungo-baby, zoals de dokters grapten, en de meningitis verdween maar niet om een of andere vage reden. Uiteindelijk bleef haar zuurstofgehalte zakken naar 70% en ondanks de CPAP kregen we dit omhoog. Nadat ik samen met de dokter diepe aspiratie en beademing had gedaan, was de dokter moe en moest ik doorgaan met beademen, want ik was nog jong en had nog energie. Ik durf trouwens te wedden dat die hooguit 3 jaar ouder is dan mij. Na een half uur begon ik eens rond te kijken waar die dokternou eigenlijk heen was en vroeg ik wat de bedoeling hiervan was. Hij moest toch met een oplossing komen, maar hij zei ga maar gewoon door en vraag maar iemand anders om over te nemen als je moe bent. Huh? Waarop ik voorzichtig vroeg, intuberen jullie wel eens? Nee dat doen we hier nooit, want we hebben geen beademingstoestel. Op de IC hebben ze dat wel, maar daar weten ze niet hoe ze het moeten gebruiken. Wat? Oke dan, dan ga ik wel verder met beademen, maar ondertussen wist ik allang dat het te laat was, maar je wil niet opgeven en zeker niet als de moeder er ook nog naast komt zitten. Na bijna 2 uur zitten te beademen, met 1 uur met de moeder naast me (dat was pas zwaar!), vroeg ik voorzichtig aan de dokter hoelang die nog door wilde gaan...het was absoluut totaal zinloos! Maar ik hoor niet degene te zijn die beslist om de stekker eruit te trekken....

Dromen zijn bedrog, zegt men vaak! Maar ik ben en blijf dan misschien een dromer, maar ik geloof ook in mijn dromen en vandaag heb ik al enkele zeer kleine veranderingen met veel pijn en moeite weten door te voeren. Onze kindjes worden nu allemaal ingebakerd, zodat ze het baarmoedergevoel terug krijgen met resultaat. Betere hartfrequenties, betere zuurstofpercentages, minder alarmen, minder apnee’s (ademhalingsstop) en zo verder. Ik denk dat ik die gezichten van de dokters en vroedvrouwen niet snel zal vergeten, toen ze het resultaat van een simpel ideetje zagen…
Dan moest er iets veranderen aan het pijnbeleid hier. Hoe kun je in godsnaam een lumbale punctie uitvoeren op zo’n minimensje zonder ook maar te denken aan een pijnstiller? Ik voelde mij een ontzettend slecht mens en voelde pijn van dat kleintje door merg en been gaan. Ik heb vandaag geassisteerd bij het plaatsen van een externe ventrikeldrain (hersendrain), nadat ik op voorhand het kindje suikerwater heb mogen toedienen ter verdoving. De arts geloofde weinig van mijn verhaal dat dit pijnstillend kon werken, maar na lang zeuren keurde hij het dan goed en naderhand was hij blij verrast met het resultaat en hij zal nu in ieder geval bij iedere pijnlijke handeling mijn wondermiddeltje gaan gebruiken. Haha hij heeft niet alleen een middeltje gevonden om het leed wat te verzachten, maar ook een persoonlijke assistente voor zijn invasieve technieken, naar eigen zeggen!
Ook worden er nu enkele (!) couveuses gebruikt om de kindertjes op te warmen. Na een lang pleidooi zag 1 dokter daar misschien wel het nut van in en mocht ik een leeg stopcontact zoeken om de couveuse in te steken met resultaat!

“Dromen kunnen dus wel degelijk waar worden, als je er maar in gelooft en er voor de volle 100% voor wilt gaan! Blijf in je dromen geloven ook al lijkt de weg ernaartoe eindeloos. De weg is met vallen en opstaan, maar met doorzettingsvermogen en vertrouwen zul je het einde van die weg bereiken...” Dat is een boodschap die ik mee wil geven aan jullie allemaal!

weer nieuwe ziekenhuisavonturen...

Heeej lieverds,

Na een ontspannend paasweekendje en nee (antwoord op de vraag van velen) ik heb geen paaseitjes mogen/kunnen zoeken en ja dat heb ik heel erg gemist ;) dit weekend ook het feest van mijn opa & oma en familieconcert van de Claessens-family moeten missen. Dan sta je toch wel erg stil bij alles wat je mist en waar je dolgraag bijgeweest was, maar nog 3 weekjes en dan zit de tijd er al weer op en dat idee bezorgt me kippenvel. Ik wil hier helemaal niet weg, ik wil nog zoveel doen hier.

Nou weer ziekenhuisavonturen, waar vele van jullie al ongeduldig op aan het wachten waren. Vandaag dus gestart op special care unit, oftewel neonatologie. Jeetje, zeg! De toon is vandaag wel gezet, 3 reanimaties en 4 dode kindjes en dan was het nu nog rustig...Ik was voorbereid op het ergste, maar dit is nog erger dan mijn ergste nachtmerries. Qua apparatuur hebben ze vrij veel, maar allemaal van mzungo’s gekregen en de juiste werkwijze kennen ze bij velen ook nog niet, dus dat is al probleem 1. Ik stond versteld van de vele couveuses, monitors en medicatie die ze hier allemaal hebben, zelfs een eigen bloedvoorraad...Maar toch zoveel kindertjes die het niet redden en waarom? Te druk, te dit, te dat...en eigenlijk zijn hun skills gewoon barslecht. Zo sta ik vandaag medicatie toe te dienen aan een kindje en bekijk daarbij het kindje 1 centimeter van mij verwijderd en denk “goh, die ziet bleek...” Check de monitor, zuurstof veel te laag, maar de studente die er notabene medicatie staat toe te dienen, doet helemaal niks. SHOCKING!! Reanimatie nummer 1. Ik ben blij dat wij hierin goed opgeleid zijn en dat ik al wat “geoefend” heb hierin tijdens mijn palliatieve stage, want mzungo’s weten hier alles, dus ho maar dat iemand mij kwam helpen...Gelukkig luisterde de dokter hier wel naar me en kreeg het kindje CPAP (ja, zelfs dat hebben ze hier...btw voor degene die niet thuis zijn in de ziekenhuiswereld, dit is een moderne beademingstechniek). Daarna volgde er nog stressmomenten, waarbij mij vooral het feit dat niemand even een handje willen helpen, mij stoorde, maar die zal ik jullie besparen hahah. Al met al geniet ik volop van het werk hier en krijg ik een kick van al die stressmomenten hier en moet ik soms een traantje wegpinken, als onze hulp te laat is....

Tot de volgende avonturen!
xxxxx